Πέτρος Τατσόπουλος:"Αντλώ το δικαίωμα να επικρίνω τους άλλους,επειδή ακριβώς επικρίνω και τον εαυτό μου..."

              Πέτρος Τατσόπουλος

"Αντλώ το δικαίωμα να επικρίνω τους άλλους,επειδή ακριβώς επικρίνω και τον εαυτό μου..."

 

Χωρίς περιστροφές,αλλά και με αυτοκριτική διάθεση,ο γνωστός συγγραφέας και πρώην στέλεχος του Σύριζα,Πέτρος Τατσόπουλος,

με  αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του,"Ήμουν κι εγώ εκεί",

αύριο,Δευτέρα 30 Μαΐου 2016, στις 7 μ.μ.,στο Public (Ογλ 28 & Ι. Κονταράτου 9) 

μιλά για τον απόηχο της εμπλοκής του στην πολιτική.Με γλώσσα αιχμηρή εξηγεί 

 τους λόγους που επικρίνει την εθελοτυφλία μας απέναντι στη Χρυσή Αυγή αλλά και την  απάτη του κυβερνώντος σχήματος απέναντι στον Ελληνικό λαό.

Αναφέρεται στην εικόνα που έχουν οι Ευρωπαίοι για εμάς,ως πρώην μέλος της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στο συμβούλιο της Ευρώπης,ενώ απαντά αν προβλέπει ήττα του Σύριζα και ποιο κυβερνητικό σχήμα θεωρεί κατάλληλο να χειριστεί τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.

«Ήμουν κι εγώ εκεί» ο τίτλος του βιβλίου σας. Ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό ή έκφραση συναισθημάτων ματαίωσης ο τίτλος; (Ήσαστε εκεί, αλλά δεν καταφέρατε ή δεν σας επέτρεψαν  να κάνετε πολλά, άρα ήσαστε και δεν ήσαστε...)

Το "Ήμουν κι εγώ εκεί" είναι πρωτίστως τίτλος κυριολεκτικός. Ήμουν εκεί. Αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς. Το "κι εγώ" ξεκαθαρίζει όμως, ευθύς εξαρχής, ότι δεν ήμουν ο μοναδικός αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς. Ως εκ τούτου, η δική μου μαρτυρία δεν μπορεί παρά να προσμετρηθεί, να συνυπολογιστεί και να συνεκτιμηθεί μαζί με τις μαρτυρίες όσων άλλων "ήταν εκεί" -ορισμένες φορές διαφορετικές ή κι εκ διαμέτρου αντίθετες από τη δική μου μαρτυρία. Δεν ισχυρίζομαι πως όλα τα είδα, όλα τα άκουσα και όλα τα προέβλεψα. Απεναντίας, προσπαθώ να αποτυπώσω τι αισθανόμουν και τι εκτιμούσα τότε που συνέβαιναν τα πράγματα και όχι να τα καπελώσω με την όποια ύστερη γνώση μου. Από ξερόλες και αγιογράφους έχει πήξει ο τόπος. Δεν χρειαζόμαστε ακόμη έναν.

Σε μια χώρα στην οποία τίποτα δεν πάει καλά, δείχνετε σαν να θέλετε να βάλετε τα πρόσωπα και τα πράγματα στη θέση τους σχεδόν επιτακτικά;

 

 Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Δεν είμαι καλβινιστής, ξέρετε -κάποιος ηθικολόγος που κοιτάζει αφ' υψηλού το ανθρώπινο γένος και του κουνάει δασκαλίστικα το δάχτυλο. Στο βιβλίο καταθέτω την εμπειρία μου -την εμπειρία μου από τη συμμετοχή μου στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και, ευρύτερα, από την εμπλοκή μου στην ενεργό πολιτική- και αναλαμβάνω, θέλω να πιστεύω, το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί. Δεν κρύβω τα δικά μου λάθη κάτω από το χαλί -με πρώτο και μοιραίο λάθος την ίδια τη συνεργασία μου με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντλώ το δικαίωμα να επικρίνω τους άλλους, επειδή ακριβώς επικρίνω και τον εαυτό μου.

 Μιλάτε με γλώσσα αιχμηρή και δεν αποφεύγετε βαρείς χαρακτηρισμούς και επίθετα για αρκετούς πολιτικούς. Είστε βέβαιος ότι δεν αδικείτε κάποιους;

Δεν έχω την αίσθηση ότι αδικώ κάποιους -αλλά, φυσικά, μπορεί να κάνω λάθος. Άλλωστε, οι περισσότεροι εξακολουθούν να μετέχουν στην ενεργό πολιτική (ορισμένοι, μάλιστα, από υψηλές κυβερνητικές θέσεις) και δεν αποκλείεται αύριο να μας δείξουν ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που μας δείχνουν σήμερα, όπως και σήμερα, αλίμονο, μας δείχνουν ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που μας έδειχναν χτες. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε ή, πιο απλά, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.  Σε κάθε περίπτωση, ενστερνίζομαι το ακριβώς ανάποδο από την ευαγγελική ρήση. Όχι "μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε" αλλά "κρίνετε ίνα κριθήτε".

Μιλάτε  ανοιχτά για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα λόγω της Χ.Α. Μπορείτε να συνοψίσετε σε μια φράση την άποψή σας;

 Μπορώ να την συνοψίσω σε μία λέξη: εθελοτυφλία. Όπως γράφω και στο βιβλίο, είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να μην την αντιμετωπίζουμε ως μια εγκληματική, παραστρατιωτική, ναζιστική οργάνωση (αυτό που είναι, δηλαδή, και αυτό για το οποίο εξακολουθεί να δικάζεται στον Κορυδαλλό, ασχέτως αν κοντεύουμε να το λησμονήσουμε) και να την αντιμετωπίζουμε ως "μπουλούκι παρεξηγημένων περφόρμερ σε εικαστικό-θεατρικό δρώμενο". Μην αρχίσουμε τη γκρίνια, όμως, όταν θα μας έρθει η λυπητερή.

Δεν φοβάστε την εκδικητική διάθεση κάποιων, σε περίπτωση που τους δοθεί η δυνατότητα να σας βλάψουν;

Ε, καλά. Δεν φοβόμουν τον καιρό που τους είχα απέναντι, σε απόσταση αναπνοής, δεν θα τους φοβηθώ τώρα. Αισιοδοξώ, εξάλλου, ότι βρίσκομαι χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων τους. Δεν είναι παρορμητικοί οι φασίστες, ξέρετε -μεθοδεύουν τη μοχθηρία τους, δεν την αφήνουν αχαλίνωτη. Ασφαλώς πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος να πέσεις πάνω σε κανένα αδέσποτο ούγκανο. Τι να κάνουμε; Δεν θα ζήσω και στη γυάλα.

 Διέκρινα αρκετές αναφορές σας φορτισμένες συναισθηματικά. Τι σας «πονάει» περισσότερο στην κατάσταση που βιώνουμε;

Η απάτη. Για την ακρίβεια, το γαϊδουρινό πείσμα της κυβέρνησης -και του Τσίπρα προσωπικά- να μην παραδέχεται την απάτη. Μιλάει για αυτ-απάτη, κλαίγεται για χίλια δυο, σαν Μάρθα Βούρτση, αλλά δεν παραδέχεται ευθέως ότι (από ένα σημείο κι έπειτα, τουλάχιστον, όταν η εξουσία ήταν πλέον ορατή δια γυμνού οφθαλμού) σχεδίασε κι εφάρμοσε εν ψυχρώ το μεγαλύτερο σχέδιο πολιτικής απάτης στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Ίσως να πιστεύει ότι, αν παραδεχτεί κάτι τέτοιο, θα υπογράψει την πολιτική του καταδίκη -και πιθανόν έχει δίκιο. Ωστόσο, επιμένοντας στην άθλια διγλωσσία, σε αυτό το οργουελικό newspeak, τύπου "κάνω το εντελώς αντίθετο από αυτό που λέω", μας οδηγεί σε κάτι πολύ χειρότερο από τον δικό του πολιτικό θάνατο: στο θάνατο του κοινοβουλευτισμού. Στην απαξίωση της δημοκρατίας. Στην κατάρρευσή της. Στην επικίνδυνη πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι "όλοι ίδιοι είναι". Σε ανύποπτο χρόνο, ο ίδιος ο Τσίπρας είχε πει: "Αν αποτύχω εγώ, θα έρθει η Χρυσή Αυγή". Ελπίζω να μην αποδειχτεί ως η μοναδική πρόβλεψή του όπου πέτυχε διάνα.

 Τι σας ενόχλησε περισσότερο από την εικόνα μας στην Ευρώπη το διάστημα που ήσασταν μέλος της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στο συμβούλιο της Ευρώπης;

 Οι Ευρωπαίοι μας αντιμετώπιζαν με αφέλεια. Πίστευαν ότι εννοούμε αυτά που λέμε. Όταν κατάλαβαν ότι δεν εννοούμε αυτά που λέμε (κι εγώ πια τότε δεν ήμουν ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο Συμβούλιο της Ευρώπης) είδαν το φως το αληθινό. Συνειδητοποίησαν ότι, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με αυτό το αριστερο-ακροδεξιό παρδαλό μόρφωμα, μπορούσαν να περάσουν νομοθετικά και της Παναγιάς τα μάτια. Στην καμπούρα μας, φυσικά. Και στην καμπούρα της δημοκρατίας, των αντοχών του κοινοβουλευτισμού, που δεν είναι απεριόριστες. Οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται για τη διάσωσή μας μόνο στο βαθμό που αυτή θα εμποδίσει και τη δική τους επιμόλυνση. Δεν μας θέλουν, σώνει και καλά, μέσα στα πόδια τους. Μια χαρά τους βολεύουμε και με καθεστώς καραντίνας.

Πιστεύετε ότι ακόμα και σήμερα, μετά το σοκ του περασμένου καλοκαιριού και των πρόσφατων εξελίξεων, οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι ζουν ακόμη στην «κοσμάρα» τους, όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε για την περίοδο που πρωτοασχοληθήκατε με τον Σύριζα;

 

Όσο ήμουν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, από τα μέσα του 2012 έως τις αρχές του 2014, ευελπιστούσα ότι θα επικρατήσουν οι "ρεαλιστές" επί των "ιδεοληπτικών". Έκανα λάθος. Μπορεί οι "ιδεοληπτικοί" να πήραν πόδι πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά δεν επικράτησαν οι "ρεαλιστές". Επικράτησαν οι καιροσκόποι. Επικράτησαν οι κυνικοί δίγλωσσοι -το πιο σιχαμερό είδος πολιτικών που μπορεί να σου τύχει. Αυτοί ζουν πάντοτε στην ίδια "κοσμάρα". Στην "κοσμάρα" για την πάρτη τους. Θρηνούν και υπερψηφίζουν, υπερψηφίζουν και θρηνούν -το δούλεμα πάει σύννεφο... Όσον καιρό αυτοί θα κυριαρχούν, όσον καιρό το εκλογικό σώμα δεν θα τους αποστρατεύει, δεν θα μπορούμε να είμαστε αληθινά αισιόδοξοι.

Κάποιοι μιλάνε για πικρία από τη μεριά σας, άλλοι για ναρκισσισμό και οι υποστηρικτές σας για παράπονο που δεν καταφέρατε να εισακουστείτε. Εσείς, όταν κοιτάζετε πίσω, τι συναισθήματα έχετε;

Το πρώτο πάθημα-μάθημα που πήρα από την ενεργό πολιτική ήταν πως, όποιες και αν είναι οι δικές σου προθέσεις, όσο αγαθές ή ιδιοτελείς, πάντοτε ο πολίτης θα σου αποδίδει τις προθέσεις που διαβλέπει ή διαισθάνεται ή υιοθετεί εκείνος. Ματαιοπονείς εάν ιδρώνεις με το στανιό να τον μεταπείσεις. Όπως λέω και στο βιβλίο: "Δεν κερδίζεις ποτέ κάποιον που ούτε διανοείται ότι θα χάσει". Οπότε; No bad feelings.

  Βλέπετε- μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα -εκλογική ήττα του Σύριζα;

Τα λάθη που παραδεχόμαστε δυσκολότερα είναι τα δικά μας. Για να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος που τον ψήφισε. Βλέπετε, όμως, πως είναι πιο εύκολο να ισχυριστείς ότι δεν τον ψήφισες ποτέ παρά να μην τον ξαναψηφίσεις. Χρόνια τώρα ψάχνουμε τους ομαδικούς τάφους των Πασοκτζήδων. Πού εξαφανίστηκαν όλα εκείνα τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ; Σε λίγο θα ψάχνουμε και τους ομαδικούς τάφους των Συριζαίων. Πέρα από την πλάκα, για να μετατραπεί η φθορά σε ήττα, χρειάζεται, εκτός από την αυτοκριτική του εκλογικού σώματος, και μια αντιπολίτευση που δεν θα ομφαλοσκοπείται και θα συσπειρωθεί στο μάξιμουμ. Ελπίζω μόνο να έχουμε ακόμη ζωτικό χρόνο ως χώρα. Μην μαζευτούμε απλώς για να κλάψουμε το μακαρίτη.

Ποιο κόμμα ή ποιος συνδυασμός κομμάτων πιστεύετε ότι μπορεί να χειριστεί καλύτερα το μέλλον της Ελλάδας;

  Ένα ευρωπαϊκό μέτωπο. Αυτής της Ευρώπης, της υπαρκτής, όχι της ιδεατής, που απέχει πολύ από την ιδανική Ευρώπη αλλά, είτε το θέλουμε είτε όχι, πικρά πλέον γνωρίζουμε όλοι ότι είναι και παρασάγγες η καλύτερη από τις υπαρκτές λύσεις. Ένα μέτωπο που θα εκτείνεται από τη φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, χωρίς τα εθνολαϊκιστικά, ακροδεξιά βαρίδια (φεύγουν μόνα τους, μπράβο, να πάνε στο καλό) έως τη μεταρρυθμιστική Αριστερά στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μέτωπο αξιοπρέπειας και κοινής λογικής, σταθερά απέναντι τόσο στον δεξιό όσο και στον αριστερό λαϊκισμό που μας έφεραν στο σημερινό χάλι.

Έπειτα από το ανά χείρας βιβλίο σας νιώθετε ότι είστε έτοιμος να γυρίσετε στη συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων;

 Ποτέ δεν μπέρδεψα την πολιτική με τη λογοτεχνία, ούτε θέλησα ποτέ να ανταλλάξω την όποια επίδοση στο πεδίο της μίας με αναγνώριση στο πεδίο της άλλης. Πρακτικά, ωστόσο, η ενασχόληση με την πολιτική με παρεμπόδισε στη συγγραφή. Ήδη τελειώνω το "Γκαγκάριν", το βιβλίο που είχα αρχίσει να γράφω πριν εμπλακώ στην ενεργό πολιτική. Θα είναι στα βιβλιοπωλεία το φθινόπωρο.

Τελικά, η εμπλοκή σας με την πολιτική είναι μια πληγή για εσάς που δεν θα κλείσει ποτέ;

 Αναφέρεστε στην πρώτη φράση του "Ήμουν κι εγώ εκεί", μια φράση που δανείζομαι από τον κεντρικό ήρωα μιας γαλλικής ταινίας. Ως αίσθηση ρευστότητας και ανεκπλήρωτου -ναι, πράγματι. Ως ανοιχτός λογαριασμός, όχι. Κάλλιστα μπορώ να ζήσω χωρίς την εμπλοκή στην ενεργό πολιτική, όπως έζησα τα συντριπτικά περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Δεν την θεωρώ αυτοσκοπό. Ούτε την αποκλείω. Αν υπάρξει "λόγος σοβαρός", που λέει και το τραγούδι.

Πέτρος Τατσόπουλος,

"Ήμουν κι εγώ εκεί",εκδ.Μεταίχμιο

Πρόκειται για μια χαρισματική πρωτοπρόσωπη αφήγηση της εμπλοκής του συγγραφέα με την πολιτική, τους πολιτικούς και την άσκηση της εξουσίας. Την πολιτική εξομολόγηση του Τατσόπουλου διαδέχεται μια σειρά πολιτικών κειμένων του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τα οποία αφορούν την επίμαχη περίοδο της κρίσης 2012 - 2016 και διερευνούν τα αίτια αλλά και τις διεξόδους από μιαν εποχή που όλοι ευχόμαστε να αφήσουμε πίσω μας το συντομότερο…(Ξ.Μπρουντζάκης,το Ποντίκι)

Στις 420 σελίδες υπάρχουν τα πολιτικά κείμενα που έγραψε από το 2012 μέχρι το 2016 και μια εκτενής εξομολογητική αφήγηση της εμπλοκής του με την πολιτική που καταλαμβάνει περίπου το 1/4 του βιβλίου. Με αναφορές σε πρόσωπα, καταστάσεις και διαλόγους που προκαλούν και γέλιο, έστω κι αν τις περισσότερες φορές είναι πικρό.(Γ.Επτακοίλη,Καθημερινή).

Βιογραφικό

Ο Πέτρος Τατσόπουλος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο τον Δεκέμβριο του 1959. Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε ως ασκούμενος κοινωνικός λειτουργός, συν-σεναριογράφος (Οι απέναντι[1981] του Γιώργου Πανουσόπουλου, Υπόγεια διαδρομή [1983] του Απόστολου Δοξιάδη), δημοσιογράφος, σύμβουλος εκδόσεων και παρουσιαστής πολιτιστικών εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση: Πνεύμα αντιλογίας (ΕΤ-1, 1999-2000), Μεγάλοι Έλληνες (Ελ. Βενιζέλος, ΣΚΑΪ, 2009), 1821 (ΣΚΑΪ, 2011), Μπρα Ντε Φερ (Action24, 2014). Μαζί με τον Κώστα Μουρσελά, τον Γιώργο Σκούρτη και τον Αντώνη Σουρούνη μετείχε στο Παιχνίδι των τεσσάρων (1998). Έχει εκδώσει τα βιβλία: Οι ανήλικοι (1980), Το παυσίπονο (1982), Κινούμενα σχέδια (1984), Η καρδιά του κτήνους (1987 – μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ρένο Χαραλαμπίδη το 2005), Η πρώτη εμφάνιση (1994), Ανάλαφρες ιστορίες (1995), Κομεντί (1999), Πιπέρι στη γλώσσα (2000), Το ραβδί και το καρότο (2004), Ο ουρανός στο κεφάλι μας (2004), Τιμής ένεκεν(2004), Πικάντικες ιστορίες (2005), Η καλοσύνη των ξένων (2006), Νεοέλληνες (2007), O Σίσυφος στο μπαλκόνι (2009 – Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το βιβλίο για τα βιβλία (2010). Διηγήματα και μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, τουρκικά και τσεχικά. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων την περίοδο 2001-3, υπό την προεδρία του Βασίλη Βασιλικού. Βραχύβιος αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου το 2010. Τον Μάιο του 2012 εκλέχτηκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκπρόσωπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Από τον Ιανουάριο του 2014 έως το τέλος της ίδιας χρονιάς ήταν ανεξάρτητος βουλευτής. Έχει δύο παιδιά, τον Γιάννη και τη Δανάη.

Δημήτρης Στεφανάκης "Έχουμε ακόμα ευκαιρία να πρυτανεύσουν λογική και ανθρωπιά. Η λογοτεχνία θα είναι πάντα εδώ για να μας βοηθήσει, αν της το ζητήσουμε."

          Δημήτρης Στεφανάκης

"Έχουμε ακόμα ευκαιρία να πρυτανεύσουν λογική και ανθρωπιά

Η λογοτεχνία θα είναι πάντα εδώ για να μας βοηθήσει αν της το ζητήσουμε."

Δύο είναι οι αφορμές της σημερινής μας συζήτησης με τον Δημήτρη Στεφανάκη:Τα δύο βιβλία του που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις εκδ.Ψυχογιός.

"Πώς η Λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή",ο τίτλος του πρώτου βιβλίου  ,μια δοκιμακή απόπειρα του συγγραφέα να μοιραστεί την εμπειρία του με τη λογοτεχνία,θέτοντας κυρίως ερωτήματα στον αναγνώστη παρά δίνοντας έτοιμες απαντήσεις.

"Λέγε με Καΐρα ",το δεύτερο βιβλίο.Πρόκειται για την πρόσφατη επανέκδοση ενός μυθιστορήματος που ξαναγράφτηκε από την αρχή,θέλοντας να αποκαταστήσει τους ήρωες του,όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει.

Ο συγγραφέας των βιβλίων:"Μέρες Αλεξάνδρειας", "Φιλμ Νουάρ","Άρια,ο κόσμος από την αρχή","Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι","Ο χορός των ψευδαισθήσεων",μιλά για το πόσο παράλληλοι είναι οι δρόμοι συγγραφέα και αναγνωστών και τι σημαίνει για έναν συγγραφέα να διηγείται τις ιστορίες του.Εξηγεί τι είναι αυτό που αλλάζει την οπτική μας στα γεγονότα και τις καταστάσεις αλλά και πόσο αντί να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα περιπέσαμε στην Κρίση των τελευταίων χρόνων.

Ας αρχίσουμε με το βιβλίο σας:"Πώς η Λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή”, μια προσωπική κατάθεση για τη δική σας επαφή και τη μετέπειτα πορεία στο συγγραφικό χώρο. Τι σας κινητοποίησε να το απευθύνετε στο αναγνωστικό κοινό;

 

Κάποιες φορές βγαίνει κανείς από τον κύκλο της φαντασίας και τότε θέλει να απευθυνθεί με ευθύ και άμεσο τρόπο σε όλους αυτούς που διαβάζουν όχι μόνο τα δικά του βιβλία αλλά και τα βιβλία των άλλων. Πιστέψτε με, περισσότερο προσπάθησα να θέσω ερωτήματα στους αναγνώστες παρά να δώσω έτοιμες απαντήσεις σε ό,τι αφορά την τέχνη της ανάγνωσης και τη λογοτεχνία γενικότερα. 

 

Πιστεύετε ότι οι αναγνώστες σας βρίσκουν στοιχεία της δικής τους αναγνωστικής πορείας στο βιβλίο; Είναι παράλληλοι οι δρόμοι συγγραφέα-αναγνωστών ή μήπως η σχέση αυτή έχει  και στοιχεία ταύτισης;

 

Ασφαλώς και βρίσκει κανείς κοινά στοιχεία σ’ένα παρόμοιο βιβλίο. Στο κάτω της γραφής όλοι αναγνώστες δεν είμαστε; Δεν διακατεχόμαστε από τις ίδιες αγωνίες και τα ίδια ερωτήματα για το μυστήριο της ζωής και της ανθρώπινης ψυχής;

 

"Διηγούμαι άρα υπάρχω", ο τίτλος ενός εκ των κεφαλαίων του βιβλίου. Είναι ανάγκη υπαρξιακή ή ναρκισσιστική ανάγκη των συγγραφέων;

 

Είναι ανάγκη του ανθρώπου γενικότερα, θα έλεγα. Εμείς οι συγγραφείς παίζουμε το αφηγηματικό παιχνίδι με πιο αυστηρούς κανόνες. Κι ίσως από το παιχνίδι μας αυτό βγαίνει κάπου-κάπου μια  αλήθεια που την χρειάζεται αυτός ο κόσμος. 

 

 

Έχουμε ανάγκη να γίνουμε λιγότερο μελοδραματικοί ή κραυγαλέοι, αφελείς και ευκολόπιστοι και πιο ευγενείς με τη γλώσσα,όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο. Αυτό πιστεύετε ότι συνέβη και  σε εσάς με την επαφή σας με τη Λογοτεχνία;

 

Αυτός είναι ένας στόχος και όπως όλοι οι στόχοι ποτέ δεν κατακτάται απόλυτα. Αρκεί να είμαστε στο σωστό δρόμο και να βλέπουμε στο βάθος τον τελικό προορισμό έστω κι αν ποτέ δεν φθάνουμε ως εκεί. 

 

 

Και όσοι δεν διαβάζουν λογοτεχνία; Σε τι υπολείπονται;

 

Όσοι δεν διαβάζουν λογοτεχνία δεν είναι απαραίτητα οι χαμένοι της υπόθεσης, εφόσον όμως φροντίζουν να αντλήσουν από αλλού τα αντίστοιχα οφέλη. Όχι, αλήθεια, συναντώ ανθρώπους που δεν ανοίγουν ποτέ λογοτεχνικό βιβλίο, κι όμως μου φαίνονται πολύ πιο συμπαθείς και ενδιαφέροντες από μερικούς βιβλιοφάγους. 

 

 

Το βιβλίο σας "Λέγε με Καΐρα"κάνει ένα δεύτερο εκδοτικό ταξίδι, στην ουσία, όμως, το έχετε ξαναγράψει από την αρχή. Θα μας το εξηγήσετε αυτό;

 

Έχω την αίσθηση ότι δεν έδωσα στους ήρωες αυτού του βιβλίου τον απαραίτητο χρόνο για να διηγηθούν όπως θα ήθελαν αυτή την ιστορία και αποφάσισα εκ των υστέρων να αποκαταστήσω τη μυθιστορηματική αδικία. 

 

Με αφορμή την Καΐρα, κάνετε ένα οδοιπορικό στα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια, με νοσταλγική διάθεση, χιούμορ και τρυφερότητα.Είναι μια θετική αποτίμηση των χρόνων αυτών;

 

Τα χρόνια της Καΐρας ήταν χρόνια από πέτρα για τη χώρα μας. Είχαν όμως μια παράξενη ομορφιά –ή μήπως είναι η αναπόληση της παιδικότητάς μας; – που σε κάνουν να τα σκέφτεσαι με αυτό τον τρόπο.

 

Έχει αντικαταστήσει το διαδίκτυο τον ρόλο της λογοτεχνικής ανάγνωσης σήμερα; Είναι θετικό  ή αρνητικό αυτό κατά την άποψή σας;

 

Αν όντως έχει αντικαταστήσει τον ρόλο τηςλογοτεχνικής ανάγνωσης σίγουρα δεν είναι καλό. Δεν νομίζω, ωστόσο, ότι οι πραγματικοί λάτρεις της λογοτεχνίας θα άφηναν ποτέ τα βιβλία τους, για να καθηλωθούν μπροστά στις οθόνες των ηλεκτρονικών υπολογιστών. 

 

Τι θεωρείτε ότι αλλάζει τη ματιά μας στα γεγονότα, στις καταστάσεις και στα πρόσωπα με το πέρασμα των χρόνων;

 

Η εμπειρία της ζωής –με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό: οι χαρές μας και οι λύπες, η απώλεια αγαπημένων προσώπων, τα όνειρά μας είτε εκπληρώθηκαν είτε όχι, η ανάγνωση των αγαπημένων βιβλίων μας…

 

Τι έφταιξε και δεν αλλάξαμε τον κόσμο;Τον οδηγήσαμε,πιστεύετε,

σε οικονομική και ηθική καταστροφή;

 

Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τόσο βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς, ακόμα και αν απηχούν στην σημερινή πραγματικότητα. Είναι κάτι που μου το δίδαξε η λογοτεχνία. Ας αφήσουμε τις κορώνες εντυπωσιασμού για τους δημοσιογράφους κι ας πούμε μονάχα πως έχουμε ακόμα ευκαιρίες να πρυτανεύσει η λογική και η ανθρωπιά –το ένα οδηγεί στο άλλο όσο και αν δεν το καταλαβαίνουμε– στη ζωή τη δική μας και σ’ εκείνη των παιδιών μας. Η λογοτεχνία θα είναι πάντα εδώ για να μας βοηθήσει αν της το ζητήσουμε.

Δημήτρης Στεφανάκης

"Πώς η λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή",εκδ.Ψυχογιός

Ένα δοκίμιο που διαβάζεται σαν λογοτεχνία ειλικρινής και απολαυστική.

Αυτό ειδικά το βιβλίο του Δημήτρη Στεφανάκη είναι μια αποκάλυψη για κάθε βιβλιόφιλο και παθιασμένο ή έντιμο αναγνώστη αλλά και για κάθε έναν που θα θελε να διαβάζει και ο χρόνος του να πιάνει τόπο, να διαβάζει με σύστημα, ό,τι αξίζει, ό,τι μπορεί ως και να σε αλλάξει τον ίδιο τελικά. Γιατί μπορεί η λογοτεχνία να μην μπορεί να αλλάξει ή να σώσει τον κόσμο αλλά σίγουρα μπορεί να αλλάξει τον αναγνώστη της, να του αλλάξει οπτική, να του φανερώσει τα χίλια τόσα κομματάκια της άγνωστής του ψυχής,γράφει η Ελένη Γκίκα στο Έθνος.

Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, το βιβλίο μοιάζει να απευθύνεται στους αναγνώστες και να συνομιλεί μαζί τους περί λογοτεχνίας. Στην πραγματικότητα, ο Δημήτρης Στεφανάκης μιλά με το ίδιο το αντικείμενο της αγάπης του, τη Λογοτεχνία. Κάνει τη δική του αναφορά σε εκείνη και της απευθύνει έναν απολογισμό για όλα όσα τού πρόσφερε, για τον τρόπο με τον οποίο του άλλαξε τη ζωή, για τις οδύνες και τις ηδονές που γεύτηκε μαζί της, αλλά και για όσα εκείνος καταθέτει εδώ και χρόνια στο εγχώριο αλλά και στο διεθνές λογοτεχνικό σκηνικό ή προτίθεται να το κάνει στο μέλλον,γράφει η Τέσυ Μπάιλα στο diastixo.

Δημήτρης Στεφανάκης

"Λέγε με Καΐρα",εκδ.Ψυχογιός 

Χρόνια από πέτρα,με μια παράξενη ομορφιά

 Ποιος από εμάς δεν έχει χαραγμένες εικόνες στο μυαλό του από την παιδική του ηλικία και ποιος άραγε δεν κοιμάται αγκαλιά με τα όνειρα του μήπως και τύχει να ξαναδεί να περνά από μπροστά του σαν ταινία όλη η αθωότητα του χρόνου που πέρασε και που μεγαλώνοντας ξεθώριασε σαν μια παλιά φωτογραφία,γράφει για το βιβλίο ο Γιάννης Αντωνιάδης στο culturenow. 

"Λέγε με Καΐρα", ένα  μυθιστόρημα που αγγίζει την ιστορία και αγαπά την λογοτεχνία , γράφεται και υπογράφεται από τον συγγραφέα με αγνή διάθεση τρυφερότητας και λησμονιάς μέσα από τα μάτια, τα δικά του ίσως, ενός πιτσιρικά που ξεμυτίζει για να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του μέσα από την γλαφυρή  αφήγηση ενός ατίθασου παππού, σαν αυτούς που κανείς συναντά στα παραμύθια . Όλο το βιβλίο είναι ποτισμένο από συναισθήματα, οσμές, συναντήσεις, περιπέτειες και αποτελεί την περιγραφή ενός ολόκληρου κόσμου πικάντικα ανθρώπινου μια ευαίσθητη ματιά στον χρόνο μιας Αθήνας που ήταν ρομαντική, φιλόξενη, απρόσβλητη από την λαίλαπα της δήθεν εξέλιξης στη νέα σελίδα της μεταπολίτευσης και η οποία μεταπολίτευση θα μεταμόρφωνε, μάλλον προς το χειρότερο, την μαγεία της πολλές φορές σκληρής πραγματικότητας της περιόδου εκείνης.Ο Στεφανάκης, με ισχυρή δόση ποιητικότητας, φιλοσοφίας για τα πεπραγμένα των ανθρώπων και πολλές φορές με μελαγχολικό τόνο για τον χαμένο χρόνο που αναζητά όπως ο Προυστ, μας μιλά διεξοδικά για αυτή την σαγηνευτικά δύσκολη εποχή με χαρακτηριστική αγάπη: "Οι δύσκολες εποχές είναι λίπασμα για τα ιδανικά. Τότε μόνο οι πράξεις μετράνε σε αντίθεση με τις ομαλές καταστάσεις, όπου τα λόγια φτάνουν και περισσεύουν...

Λάσκαρης Ζαράρης "Για κάθε δύσκολη εποχή, για κάθε αρρώστια υπάρχει το αντίδοτο. Η βάση όλων είναι τα πνευματικά αγαθά".

           Λάσκαρης Ζαράρης

"Για κάθε δύσκολη εποχή, για κάθε αρρώστια υπάρχει το αντίδοτο. 

Η βάση όλων είναι τα πνευματικά αγαθά".

Το νέο βιβλίο του,"Τα μυστικά της Θεόπετρας"(Δυάς Εκδοτική)

παρουσιάζει απόψε  στο κοινό του Βόλου  ο συγγραφέας  Λάσκαρης Π. Ζαράρης 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί  στις 7:30 μ.μ. στη Λαϊκή Βιβλιοθήκη Βόλου «Δαμιανού Κυριαζή».

Για το βιβλίο θα μιλήσει  η φιλόλογος-ιστορικός  Σοφία Κανταράκη. Αποσπάσματα θα διαβάσουν:  η καθηγήτρια Γερμανικής γλώσσας, εκπαιδευτικός Αικατερίνη Μπαμπουρδά και η καθηγήτρια Αγγλικής γλώσσας, εκπαιδευτικός Ματίνα Δολιανίτη, ενώ τα παιδιά θα απασχοληθούν δημιουργικά σ’ ένα εργαστήρι γραφής και προϊστορίας.

Συνομιλήσαμε με τον Λάσκαρη Ζαράρη για το βιβλίο του,για τη δική τπυ συγγραφική του πορεία αλλά και για τους λογοτέχνες που εκείνος θαυμάζει.

 

 Τα μυστικά της Θεόπετρας, το νέο σας βιβλίο. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Πρόκειται για ένα βιβλίο γνώσεων για την προϊστορία, που προέκυψε αρχικά από μια ιδέα απροσδιόριστη στις λεπτομέρειες της, αλλά περιστεφόταν γύρω από την αγάπη για τον τόπο, το παρελθόν, τις ρίζες και την ιστορία. Ή,αν θέλετε καλύτερα, η απουσία άφθονων ιστορικών πηγών της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, η οποία αποτέλεσε πρόκληση για τη φαντασία του συγγραφέα. Όσα κομμάτια έλειπαν για να σχηματιστεί το παζλ μπροστά στα μάτια του μικρού αναγνώστη, έπρεπε να επινοηθούν και να εφευρεθούν. Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Στραβοπόδης, ένα φιλοπερίεργο και θαρραλέο παιδί από το νεολιθικό Διμήνι του 4.500 π.Χ. Ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι για τη σπηλιά της Θεόπετρας στην Καλαμπάκα. Η διαδρομή τού επιφυλάσσει ευχάριστες κσι δυσάρεστες εκπλήξεις μαζί, στιγμές συγκίνησης και ατέλειωτου παιδικού κεφιού, αλλά παράλληλα μοίρασμα εμπειριών με τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Ο Στραβοπόδης είναι ένα αγαλματίδιο που ζωντανεύει σε μία σχολική τάξη από τον ευφάνταστο συλλέκτη κ. Ιστορικόπουλο, για να μας πει την ιστορία του, και με αυτό τον τρόπο να μας εισάγει σε μια γόνιμη και κατανοητή στην αντίληψη των παιδιών αλληλεπίδραση προϊστορίας και λογοτεχνίας. 

Πόση μυθοπλασία και πόση ιστορική έρευνα υπάρχει στο βιβλίο σας;

Ισομοιράζονται σχεδόν και οι δύο σημαντικές παράμετροι. Η λογοτεχνία κλήθηκε να υπηρετήσει την ιστορία και το αντίστροφο. Οι πηγές, τα ιστορικά στοιχεία, οι αρχαιολογικές μελέτες προηγήθηκαν της μυθοπλασίας αν και είχα καταλήξει στον πρωταγωνιστή αρκετά νωρίς. Έπρεπε όλα αυτά να τα αφομοιώσω και να ενσωματώσω στην ιστορία και το παραμύθι, μιας και η αλήθεια και η γνώση μπορούν να γίνουν ετσι πιο ελκυστικές, και να μεταδοθούν πιο αποτελεσματικά διαμέσω ενός εκπαιδευτικού βιβλίου που ενισχύει τη μουσειακή και μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών.

Γιατί η προϊστορική εποχή έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα παιδιά;

Η προϊστορική εποχή είναι ένα άγνωστο πεδίο, για τον σοβαρό λόγο ότι δεν κληρονομήσαμε από εκείνη γραπτά τεκμήρια λόγου, πέρα από κάποιες σποραδικές εγχαράξεις σε πήλινα η κεραμικά αγγεία, που στην επιφάνεια τους είμαστε τυχεροί όταν παρατηρήσουμε κάποιες υποψίες γραμμάτων. Οι προιστορικοί άνθρωποι ήταν περισσότερο ζωγράφοι, που αναπαριστούσαν στα τοιχώματα των σπηλαίων, λεπτομέρειες από τα ζώα που κυνηγούσαν. Χαρακτηριστική ειναι η σπηλαιογραφία στο Πες Μερλ της Γαλλίας, 25.000 χρόνια πριν, η οποία αποτυπώνεται σε σχέδιο της Έλενας Γρίβα στη σελίδα 20 του βιβλίου. Τα παιδιά είναι φυσιολογικό να επιθυμούν να μάθουν τα πάντα για τα ζώα, να γνωρίσουν τις τεράστιες διαστάσεις τους, και να ταυτιστούν με τις επιλογές των ηρώων του βιβλίου, οι οποίες αναγνωρίζονται εύκολα από τις ηθικές αξίες. Για παράδειγμα στο επεισόδιο όπου, μικροί-μεγάλοι συνεργάζονται ξεπερνώντας τον εαυτό τους για να σώσουν τα ζώα από μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά.

Ποιο είναι το μήνυμα που περνάτε στο  το βιβλίο σας;

Εδώ επιτρέψτε μου να βάλω ένα ερωτηματικό. Τα τελευταία χρόνια επικρατεί η άποψη ότι κάθε βιβλίο γράφεται πάλι από τον αναγνώστη που το διαβάζει. Πάντως, όποιο και εάν είναι το μήνυμα που θα αποκομίσει ο μικρός αναγνώστης, η αφετηρία πρέπει να είναι η εξής: "Για κάθε δύσκολη εποχή, για κάθε αρρώστια υπάρχει το αντίδοτο. Η βάση όλων είναι τα πνευματικά αγαθά".

Το βιβλίο σας προσφέρεται για δράσεις εντός κι εκτός σχολικου περιβάλλοντος. Πείτε μας λίγα λόγια.

Μπορούν να γίνουν δράσεις εντός της σχολικής αίθουσας, οι οποίες και αποσκοπούν στην ανάπτυξη διάφορων δεξιοτήτων μέσω της δημιουργικής γραφής, της ζωγραφικής και της κατασκευής με πηλό του μικρού Στραβοπόδη. Τα παιδιά μπορούν να επισκεφτούν το "Αθανασάκειο" Μουσείο Βόλου και να δουν προσεχτικά τη συλλογή νεολιθικών ειδωλίων που υπάρχει εκεί. Να επισκεφτούν επίσης τον αρχαιολογικό χώρο του Διμηνίου, να διακρίνουν τους έξι περίβολους των τειχών, και να ταξιδέψουν μέχρι το σπήλαιο της Θεόπετρας στην Καλαμπάκα όπου ακόμη δεν έχει λυθεί το μυστήριο των δύο διαφορετικών αριστερών αποτυπωματων παιδικών πελμάτων. Οι μαθητές μπορούν να πειραματιστούν ακόμη με καθημερινές πρακτικές της ζωής των ανθρώπων παλαιολιθικής και νεολιθικής εποχής, όπως τις κατασκευές βελών από πυριτόλιθο η οποιοδήποτε άλλο πέτρωμα, τις κατασκευές κοσμημάτων από κοχύλια, φτερά πουλιών και χρωματισμένες πέτρες. Να δοκιμάσουν να αλέσουν σπόρους σιταριού πάνω στις μυλόπετρες με τους τριπτήρες, να αποξηράνουν σύκα ή να κατασκευάσουν κάποιο πρόχειρο σπίτι με πέτρες, κλαδιά δέντρων και ξερά φύλλα.

Καταπιάνεστε και με άλλα είδη γραφής, όπως ποίηση και μυθιστόρημα. Τι ήταν αυτό που κινητοποίησε τη γραφή σας;

Η γραφή αποτελεί μια έντονη ψυχική ανάγκη για μένα από την παιδική ηλικία. Ίσως και άμυνα, αντίδραση στον σκληρό κόσμο που αρνείται να δεχτεί ένα ευαίσθητο πλάσμα, ενώ εκείνο θέλει να ορίσει τις ποιότητες του, σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες. Οι ανοργάνωτες σκέψεις στο χαρτί και τα άτεχνα τραγουδάκια άρχισαν να μετατρέπονται σε δομημένες σωστά ιστορίες, με ενδιαφέρουσα πλοκή και ρέουσα γλώσσα. Η συγγραφή αποτελεί πράξη ονείρου, προσπάθεια να φέρεις τον ουρανό στη γη και το αντίστροφο. Η μοίρα και ο περιορισμός δεν υφίστανται στη γραφή, γι’ αυτό και η ενασχόληση μου με πολλά είδη του λόγου. Λάτρεψα την ποίηση για την απελευθερωτικη της δύναμη και τους ακραίους πειραματισμούς που επιδέχεται κατά την εξάσκηση της. Έχω εκδώσει μέχρι σήμερα δύο μεγάλα ποιητικά βιβλία, ενώ έχω κρυμμένα στα συρτάρια του γραφείου μου έξι ποιητικές συλλογές. Περισσότερο δουλεύω το διήγημα και λιγότερο το μυθιστόρημα, στο οποίο θεωρώ ότι έχω αρκετές ελλείψεις και δεν είμαι ακόμη έτοιμος για ένα αξιόλογο έργο εκτενούς φόρμας. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου το 2004, έγινε στον εσωτερικό μου κόσμο μια δημιουργική έκρηξη και ο πόνος μετουσιώθηκε σταδιακά σε αλήθειες επενδυμένες λογοτεχνικά.

Ποιους λογοτέχνες (πεζογράφους και ποιητές) θαυμάζετε;

Τους παλιούς και αξιομνημόνευτους. Κυρίως τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, γιατί πιστεύω ότι είναι κατόρθωμα το να είσαι ποιητής στον πεζό λόγο. Τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, γιατί έχουμε μια κοινή αγάπη, τη θάλασσα, άσχετα που εκείνη με ταξιδεύει όταν την κοιτάζω και δεν μπαίνω στη διαδικασία να δρέψω τους θησαυρούς της. Το χρώμα της συντελεί σημαντικά στην εσωτερική μου αρμονία και γαλήνη. Κι αυτό είναι μια ευλογία, όπως και το φως που άπλωσαν οι αγαπημένοι μου σουρεαλιστές ποιητές, με πρώτον και καλύτερο τον Οδυσσέα Ελύτη, ύστερα τον ερωτικό Τάσο Λειβαδίτη και τελικά τον Μανώλη Αναγνωστάκη για την αμεσότητα και την ευθυβολία του ποιητικού λόγου.

Βιογραφικό

  Ο Λάσκαρης Π. Ζαράρης γεννήθηκε το 1969 στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας. Αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο του τόπου του το 1987 και έλαβε πτυχίο οδοντοτεχνίτη από την Ιδιωτική Σχολή Παραϊατρικών Επαγγελμάτων «ΠΑΣΤΕΡ» το 1991. Είναι παντρεμένος, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών και εργάζεται στο Σωφρονιστικό Κατάστημα Κασσαβετείας. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου και του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων της Αθήνας. Παρακολούθησε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών εξ’ αποστάσεως προγράμματα συμπληρωματικής εκπαίδευσης: «Πρακτικές Ασκήσεις Δημιουργικής Γραφής» το έτος 2015 και «Διαπαιδαγώγηση στην Παιδική και Εφηβική Ηλικία» το έτος 2016.