Σκέψεις περί μητρότητας…
“Μητρότητα: όλη η αγάπη αρχίζει και τελειώνει εκεί,”είπε ο Robert Browning.
Αυτό το “απόλυτο συναίσθημα” που αγγίζει τα όρια της απόλυτης πληρότητας, της θέωσης, που νιώθει κάθε μάνα όταν αγκαλιάζει το παιδί της, δεν ξέρω αν μπορεί να αντικατασταθεί με οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα.
Εκείνη η ζεστασιά, η τρυφερότητα,το αίσθημα να θέλεις να προστατεύσεις και να κανακέψεις αυτό το μικρό πλασματάκι που πήρε ζωή από τη ζωή σου και αντιπροσωπεύει πια την ίδια τη ζωή για σένα, δεν αναπληρώνεται με τίποτα στον κόσμο.
Είναι η μητρότητα που ολοκληρώνει την ύπαρξη της γυναίκας, αυτό το διηνεκές "νοιάξιμο" για το μεγάλωμα και την ανατροφή του παιδιού της.
Μια πορεία με πολλές δυσκολίες ,προβληματισμούς και προβλήματα που δεν τελειώνει παρά μόνο όταν τελειώσει και η ζωή της μητέρας…
"Ο Θεός έπλασε τη μητέρα επειδή δεν μπορεί να βρίσκεται παντού", λέει μια παροιμία, η οποία μέσα στην υπερβολή της κρύβει μία μεγάλη αλήθεια: Η πλειονότητα των μαμάδων κάθε ηλικίας νοιάζονται και φροντίζουν συνεχώς τα παιδιά τους.
Η μητέρα σε κάθε ρόλο :τροφός, βοηθός στα μαθήματα, μαγείρισσα, οικιακή βοηθός, μεταφορέας στις εξωσχολικές δραστηριότητες, συνοδός στα πάρτυ…
Εργαζόμενη ή όχι, άλλοτε συνεισφέροντας στα οικονομικά του σπιτιού και άλλοτε κρατώντας τα οικιακά, με ενοχές ή όχι βρίσκεται πάντα εκεί, δίπλα στο παιδί της…
Τι ορίζουμε όμως ως καλή μητέρα;
Είναι η μητέρα που από τα πρώτα βήματα μέχρι και την ενηλικίωσή του δεν κάνει το παιδί να ασφυκτιά, δεν είναι παρεμβατική ούτε υπερβολικά συμβουλευτική ,αλλά που με το παράδειγμά της το κάνει να μιμηθεί συμπεριφορές και να γίνει ολοκληρωμένος -σωματικά και ψυχικά -ενήλικας;
Είναι η μητέρα που μεγαλώνοντας τα παιδιά της θα διδάξει στην κόρη της να μην ανέχεται εξευτελιστική συμπεριφορά από τον σύντροφό της και εκείνη που θα διδάξει στο γιο της να είναι ευγενικός αλλά όχι δουλοπρεπής απέναντι στη σύντροφό του;
Είναι η μητέρα που θα μάθει στα παιδιά της την αξία της εργασίας και της συνεισφοράς, εκείνη που θα τα μάθει να στέκονται στα δικά τους πόδια και να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις, να συμ-βιώνουν και όχι να επιβιώνουν σε βάρος των άλλων, να αγωνίζονται και να κερδίζουν τη ζωή τους, επειδή τίποτα δεν χαρίζεται;
Είναι η μητέρα που θα συνδράμει, θα παρηγορήσει, θα βοηθήσει,θα απαλύνει τον πόνο χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα από το παιδί της.
Είναι εκείνη που θα του διδάξει τα όρια στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, που θα το βοηθήσει να κοινωνικοποιηθεί και να αναπτυχθεί συναισθηματικά.
Είναι εκείνη που θα διατηρήσει ισορροπίες όταν οι σχέσεις μεταξύ των γονέων μοιάζουν να έχουν αξεπέραστα προβλήματα.
Είναι εκείνη που δεν θα υπερτιμήσει το ρόλο και την προσφορά της απέναντι σε όσα προσφέρει και ο πατέρας στα παιδιά.
Είναι η μητέρα που θα δείξει πως η αγάπη δε είναι μόνο λόγια και προσευχές ούτε απαιτήσεις και συναισθηματικοί εκβιασμοί αλλά πρωτίστως έργα και πράξεις.
Είναι εκείνη που όταν θα πρέπει να μοιράσει στα παιδιά της θα λειτουργήσει όχι με γνώμονα την ανασφάλειά της αλλά με σύνεση και ωριμότητα.
Αγαπώ το παιδί μου σημαίνει ότι του προσφέρω όσα σε κάθε ηλικία χρειάζεται να προσφέρω, χωρίς να το κάνω συναισθηματικά και πρακτικά ανίκανο..
Κι όταν έχω περισσότερα του ενός παιδιά δεν τα ξεχωρίζω και προσπαθώ να τους προσφέρω τα ίδια…
Από το πρότυπο της μάνας στις ρετρό ελληνικές ταινίες μέχρι τη δυναμική και ανερχόμενη επιστήμονα της προηγούμενης δεκαετίας και τη σημερινή Ελληνίδα μάνα κάθε ηλικίας, που πασχίζει να οριοθετηθεί και να επιβιώσει μέσα στον κυκεώνα της οικονομικής κρίσης και της γενικότερης κατάρρευσης, ο ρόλος της ήταν και παραμένει ένας και μοναδικός :να αγαπά το παιδί της….. και το κάνει, με τον δικό της, μοναδικό τρόπο η καθεμιά.
Εξάλλου:
“Δεν υπάρχει τρόπος να γίνεις τέλεια μητέρα, υπάρχουν όμως εκατομμύρια τρόποι να γίνεις καλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου