19 Ιουνίου 2017

Σπύρος Πετρουλάκης "Μου αρέσει να καταπιάνομαι με δύσκολα θέματα και με προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική οικογένεια"


             Σπύρος Πετρουλάκης 
        

"Μου αρέσει να καταπιάνομαι με δύσκολα θέματα και με προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική οικογένεια" 


Το βιβλίο του"Το τελευταίο  δαχτυλίδι" "(εκδ.Μίνωας) είναι η αφορμή της συζήτησής  μας με τον Σπύρο Πετρουλάκη .



"Το τελευταίο δαχτυλίδι" ,το νέο σας μυθιστόρημα,η ασυνήθιστη ιστορία ενός ζευγαριού με πέντε δαχτυλίδια να γεμίζουν  με ανατροπές τη ζωή τους.Πείτε  μας λίγα λόγια.

Το τελευταίο δαχτυλίδι πραγματεύεται ένα πρωτότυπο θέμα, ένα θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία, αυτό της παρένθετης μητρότητας. Οι ήρωες μου απλοί,ανθρώπινοι ,καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, του ίδιου μας του σπιτιού, ζουν τις ζωές τους και εμείς κοιτάζοντας ποτέ από τα ανοιχτά παράθυρα και πότε μέσα από την κλειδαρότρυπα γινόμαστε συνένοχοι  και συμμέτοχοι στα πάθη και στα λάθη τους. Είναι ένα μυθιστόρημα που υμνεί  τη μητρότητα, τη φιλία και την ανιδιοτέλεια. Ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα με πολλές ανατροπές και εκπλήξεις που οι μέχρι τώρα κριτικές των αναγνωστών με έχουν ικανοποιήσει απόλυτα.


Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με το ζήτημα της παρένθετης μητρότητας ;

Η υπογονιμότητα και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα σημερινά ζευγάρια να τεκνοποιήσουν ήταν το έναυσμα για αυτή την ιστορία. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με δύσκολα θέματα και με προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική οικογένεια. Κυρίως όμως με προκαλεί όλη αυτή η γνώση που αποκτώ από τους «γνώστες» προετοιμάζοντας το βιβλίο μου.


 Το ανά χείρας βιβλίο σας είναι το τέταρτο μυθιστόρημά σας.Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

Δεν γνωρίζω ακριβώς τι με παρακίνησε να γράψω ένα μυθιστόρημα για ενήλικες. Δεν το έχω ψάξει διότι σαν ερώτημα δεν με έχει απασχολήσει ποτέ. Αντιθέτως ξέρω πολύ καλά γιατί γράφω στίχους, γιατί γράφω μουσική, γιατί σκαρώνω παραμύθια για παιδιά και θα σας το αποκαλύψω. Η μουσική και η στίχοι είναι για την καρδιά μου ενώ τα παραμύθια για την ψυχή μου.


 

Έχετε γράψει και εφηβικά βιβλία.Εσείς διαβάζατε ως έφηβος λογοτεχνία;

Ως έφηβος ίσως να μην είχα διαβάσει καθόλου. Κανένα λογοτεχνικό βιβλίο! Η ζωή μου ήταν σπίτι – σχολείο, σχολείο – γυμναστήριο, αφού ο πρωταθλητισμός στο άθλημα του Ταεκβοντό δεν μου άφηνε  πολλά περιθώρια για ξεκούραση και ελεύθερο χρόνο. Μεγαλώνοντας όμως και αμέσως μετά τον στρατό του έδωσα και κατάλαβε. Έτσι κατά κάποιο τρόπο ισορρόπησα το χάσμα και κέρδισα το χαμένο έδαφος.


Ποιος είναι ο δικός σας αγαπημένος συγγραφέας ;

Είναι η Αλκυόνη Παπαδάκη την οποία την λατρεύω ως συγγραφέα, την αγαπώ ως άνθρωπο και την ζηλεύω για όλο αυτό το μεγαλείο της ψυχής της.


Ποιο βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα και θα θέλατε να μας προτείνετε ;

Τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου.


Γιατί οι άνδρες δεν διαβάζουν λογοτεχνία;

Πω πω τι θέμα πιάσατε! Πιστεύω ότι χρειάζεται μια σύνθετη πολιτισμική ανάλυση αλλά η προσωπική μου άποψη είναι ότι εδώ τίθεται θέμα παιδείας και προτύπων. Τα αγόρια συνήθως δεν βλέπουν τους πατεράδες ή τους παππούδες τους να διαβάζουν και αυτή εικόνα σίγουρα καθοδήγει μια μελλοντική πορεία. Τους περασμένους αιώνες οι άνδρες κυρίως ήταν αυτοί που προήγαγαν τον πολιτισμό, ενώ στη σύγχρονη εποχή παρατηρούμε μια σχεδόν ολοκληρωτική αλλαγή πλεύσης. Σίγουρα όμως αυτή η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί απόλυτα σε ένα τόσο σύντομο κείμενο.


Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν ένα βιβλίο να θεωρείται "καλό";

Τα κριτήρια των αναγνωστών διαφέρουν.  Η προσωπική μου άποψη πάντως είναι ότι για να μου άρεσε ένα βιβλίο και να το θεωρήσω «καλό» πρέπει να με κρατάει συνέχεια σε αγωνία. Να με διδάσκει, να με ξεγελάει εντέχνως και να μου ανατρέπει τα δεδομένα. Βαριέμαι αφάνταστα τα αέναα και αναπάντητα ερωτήματα που θέτουν οι ήρωες στον εαυτό τους και μέσα από την ατέρμονη αυτοψυχοθεραπεία τους ετοιμάζονται να στείλουν εμένα στον ψυχίατρο. Όχι, τα κλείνω αυτά τα βιβλία, όπως κι εκείνα που ο από μηχανής Θεός επεμβαίνει συνεχώς για να σώσει τους ήρωες από τις δυσκολίες.   


 Ποια αξία θεωρείτε αδιαπραγμάτευτη ;

Απαντώντας μονολεκτικά θα πω: Την ανθρωπιά. Αυτό κι αν έχει αξία