15 Σεπτεμβρίου 2014

                                                          Ιφιγένεια Τέκου
 


"Οφείλουμε να είμαστε αφυπνισμένοι και να αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε θίγει τη ζωή, την ευτυχία και την αξιοπρέπειά μας."
"Η Ιφιγένεια Τέκου μιλά στις Διαδρομές για το μυθιστόρημά της με τίτλο:"Μνήμες χαμένες στην άμμο",ένα βιβλίο με θέμα την ιστορία δύο κοριτσιών τα οποία χάνονται μετά τα "Σεπτεμβριανά" το '55,και απαντά σε ερωτήσεις που αφορούν  το μυθιστόρημά της και την αξία της ιστορικής μνήμης,την αδελφική αγάπη,τις ουσιαστικές σχέσεις των μελών μιας οικογένειας και την ανάγκη του ανθρώπου κάθε εποχής για  έρωτα και αισιοδοξία.







Σας καλωσορίζω στις "Διαδρομές" κυρία Τέκου.
"Μνήμες χαμένες στην άμμο",το πρώτο σας βιβλίο.Ποιες καταστάσεις και ποια πρόσωπα ήταν το κίνητρο για τη συγγραφή του βιβλίου;
Ευχαριστώ κι εγώ για τη τιμή που μου κάνετε. Ολα ξεκίνησαν όταν άκουσα τη  γιαγιά Νίτσα να λέει «σκίστηκε η καρδιά μου γιαβρί μου όταν είδα πως χάσαμε τα πάντα». Με αυτό το πρώτο μου βιβλίο θεωρώ πως ικανοποιείται πρωτίστως μια εσωτερική ανάγκη να «εξομολογηθώ»  απ’τη δική μου σκοπιά (όπως διαμορφώθηκε μέσα από τις λιγοστές μα ουσιαστικές διηγήσεις της γιαγιάς μου, αλλά και την έρευνα που έκανα) τις ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν φρικτές καταστάσεις, διατηρώντας ωστόσο αναλλοίωτη την αγάπη που έτρεφαν για τη γενέθλια πόλη τους.

Δεν σας πτόησε το γεγονός ότι με ιστορίες ανθρώπων από τις χαμένες πατρίδες έχουν ασχοληθεί και αρκετοί άλλοι συγγραφείς;Ποια νομίζετε ότι είναι τα στοιχεία που κάνουν τη δική σας ιστορία ξεχωριστή;Πράγματι υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι και καταξιωμένοι συγγραφείς που  έχουν καταπιαστεί με παρόμοια θέματα. Όσον αφορά στο δικό μου πόνημα,τοποθετείται χρονικά στο 1955 την περίοδο που η Πόλη έζησε τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά. Απ’ότι ξέρω δεν έχει γραφτεί κάποιο άλλο μυθιστόρημα που να βασίζει την πλοκή του στα συγκεκριμένα επεισόδια κι αυτό με ώθησε να τα «διηγηθώ». Μοναδική επιθυμία μου ήταν να μάθει ο κόσμος τι συνέβη τότε στον Ελληνισμό της Πόλης, να αφουγκραστεί τα συναισθήματα των ηρώων, να νιώσει την πίκρα, την απόγνωση και τον αγώνα τους. Αν κάτι διαφοροποιεί τη δική μου ιστορία από τις άλλες είναι ο εγκιβωτισμός της δκής μου ψυχής μέσα σε κάθε λέξη και σε κάθε διάλογο. Αυτό το βιβλίο αποτελεί φόρο τιμής στη μακαρίτισσα τη γιαγιά μου, μια υπέροχη δυναμική γυναίκα που εκδιώχτηκε μαζί με την οικογένειά της από την Σμύρνη κι ύστερα από την Πόλη  και κατέληξε στα Τουρκοβούνια της Αττικής. Κι αυτή η ιστορία είναι ένα μέρος από τη δική της γλυκόπικρη ιστορία, μονάχα ένα μικρό μέρος όμως, καθώς εμπεριέχεται αρκετή μυθοπλασία.

Το δυνατό στοιχείο της γραφής σας, σε ό,τι αφορά τη μυθοπλασία, είναι ότι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη,αφού σε κάθε σελίδα όλο και κάποια καινούργια εξέλιξη ή ανατροπή τον περιμένει..Η αλήθεια είναι πως έδωσα μεγάλη σημασία στην πλοκή. Στόχος μου ήταν να κρατήσω τον αναγνώστη μέχρι τη τελευταία σελίδα κι έτσι να προλάβω να τον κάνω κοινωνό των γεγονότων και των συναισθημάτων που κρύβονταν πίσω από την ιστορία.

Σε ό,τι αφορά τους διαλόγους,δυνατό σας στοιχείο,επίσης,κάποιες φορές αισθάνθηκα ότι αγγίζουν τη σύγχρονη εποχή κι όχι αυτή που περιγράφετε.Αυτό οφείλεται στη δική μου ενεργή συμμετοχή τη στιγμή που έγραφα. Ταυτίστηκα απόλυτα  με τους πρωταγωνιστές καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους έτσι ώστε η διαδρομή τους έγινε τελικά και δική μου. Αυτή η αδυναμία μου να παραμείνω αποστασιοποιημένη ίσως και να αποτελεί την ίδια τη δύναμη του βιβλίου, δεν ξέρω.




Δίνετε αρκετά ιστορικά στοιχεία χωρίς να κουράζετε τον αναγνώστη.Τελικά ο έρωτας ή οι δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων και των οικογενειών έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο στο βιβλίο;Προσπάθησα να καταγράψω τα ιστορικά γεγονότα ξεκινώντας με τα Σεπτεμβριανά και φτάνοντας μέχρι τις απελάσεις όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά και αμερόληπτα γινόταν, χωρίς να κουράσω και να βαρύνω τον αναγνώστη, που δεν επέλεξε ένα ιστορικό βιβλίο αλλά ένα μυθιστόρημα πλαισιωμένο από τα συμβάντα της εποχής. Θεωρώ πως το βιβλίο μου είναι ένας ύμνος στους ανθρώπινους δεσμούς όπως αυτοί διαμορφώνονται ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας αλλά και ανάμεσα σε αγνώστους που όμως δέθηκαν με τα άρρηκτα δεσμά της φιλίας. Τονίζεται η αδελφική αγάπη που ξεπερνάει κάθε εμπόδιο, η ουσιαστική και υπέροχη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στην Άννα και την αρμένισσα Ελίζ,  η αγάπη και αφοσίωση στο μέρος που έζησαν και δημιούργησαν. Ο ρομαντικός έρωτας κατέχει μια ξεχωριστή θέση αναμφίβολα, όμως δεν επισκιάζει τα υπόλοιπα συναισθήματα και δεσμούς.Η κακοποίηση της μιας ηρωίδας -και μάλιστα από έναν άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας-παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.
Ποια η θέση σας για την κακοποιημένη γυναίκα στη σύγχρονη εποχή;
Δυστυχώς η κακοποίηση της γυναίκας είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, μια μάστιγα, ακόμα και στη σύγχρονη εποχή. Συμβαίνει σε οικογένειες κάθε φυλής, θρησκεύματος και σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα. Γυναίκες που ζούνε τον απόλυτο τρόμο και υποβάλλονται σε μια αδίστακτη και απάνθρωπη ενδοοικογενειακή (συνήθως) βία από τους πιο κοντινούς τους ανθρώπους. Η κλειτoριδεκτομή  που συναντάται κυρίως στην Αφρική, θεωρώ πως είναι η επιτομή της γυναικείας κακοποίησης. Ουρλιάξτε, αντισταθείτε, ζητείστε βοήθεια μα μην δέχεστε την κακοποίηση! Αυτή είναι η τρυφερή προτροπή μου σε αυτές τις γυναίκες.
Παρόλα τα δεινά που περνά η οικογένεια της Άννας και της Μαρίκας,δεν μπορώ να μην επισημάνω το στοιχείο της αισιοδοξίας που διαπνέει το βιβλίο.
Δική σας ανάγκη,στάση ζωής ή έτσι σας τη μετέφεραν;
Η αισιοδοξία που σκόπιμα διαπνέει όλο το βιβλίο, αποτελεί  για μένα στάση ζωής όσο και μια βαθιά  πιεστική ανάγκη να δώσω το δικό μου ευχάριστο τέλος σε μια ιστορία που οι ήρωές της πέρασαν δια πυρός και σιδήρου. Μέσα απ’ τη μυθοπλαστική λύτρωσή τους, δίνεται μια «επίπλαστη» δεύτερη ευκαιρία και σε όλους εκείνους που έζησαν τα γεγονότα και βασανίζονται μέχρι σήμερα από επώδυνες μνήμες. Επιπροσθέτως, κι αυτό το λέω σαν αναγνώστρια, νομίζω πως οι δύσκολες εποχές που διανύουμε ουρλιάζουν για  ένα χάπι έντ έστω κι αν είναι φανταστικό. Εγώ τουλάχιστον έτσι νιώθω.
Αφού σας ευχαριστήσω για τη συνομιλία μας θα ήθελα να μας πείτε:είναι η λήθη της πολιτικής αλλά και της οικογενειακής ιστορίας μας σημαντική για την ισορροπημένη
πορεία μας στη ζωή;
Αν με ρωτάτε αν πρέπει να υποβάλουμε τον εαυτό μας σε μια επιλεκτική αμνησία προκειμένου να  διατηρήσουμε μια πλασματική ισορροπία στη ζωή μας, θα έλεγα πως όχι, δεν πρέπει!  Η λήθη όσο ανακουφιστική κι αν φαντάζει, τα αποτελέσματά της είναι πρόσκαιρα και ψευδή! Οφείλουμε να είμαστε αφυπνισμένοι και να αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε θίγει τη ζωή, την ευτυχία και την αξιοπρέπειά μας. Η μνήμη είναι σύμμαχος. Μας οδηγεί σε καλύτερες επιλογές και σε μια αναγκαία αυτοσυντήρηση. Είναι η καταγραφή και η αναγνώριση της ίδιας της ζωής μας! Σβήνοντάς την, τι πραγματικά μας απομένει;
Σας ευχαριστώ κι εγώ για τις υπέροχες ερωτήσεις σας καθώς και για το σεβασμό που δείξατε στο βιβλίο μου.

 
 





Μνήμες  χαμένες στην άμμο,Ιφιγένεια –Ειρήνη Τέκου,εκδ.Κέδρος.
 
Το μοιραίο  απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου του ΄55 , τα επεισόδια εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης  γίνονται αιτία να χωρίσουν οι δυο αγαπημένες αδελφές και ηρωίδες του βιβλίου με την Αννα να  βρίσκεται στην Αθήνα,χωρίς μνήμη,και τη Μαρίκα να παντρεύεται για να σώσει την οικογένειά της έναν φαινομενικά εξαιρετικό σύζυγο.

 Με ανατροπές,απώλειες ,με  τον  έρωτα  και την αγάπη να δεσπόζουν 
στις  ζωή των δυο κοριτσιών στις 300 και πλέον σελίδες  του βιβλίου ,με περιγραφές γεμάτες ένταση και με αφηγηματικό ρυθμό που καθηλώνει η  συγγραφέας δίνει ιστορικά και ηθογραφικά στοιχεία της εποχής πλέκοντας ένα  άκρως ενδιαφέρον  μυθιστόρημα από την αρχή ως το τέλος.

Αποτίοντας φόρο τιμής στη γιαγιά της που εκδιώχθηκε αρχικά από τη Σμύρνη κι έπειτα από την Πόλη,πραγματοποιεί την επιθυμία της να μάθει ο κόσμος τι πραγματικά συνέβη  στην περίοδο των Σεπτεμβριανών και να αφουγκραστεί  τα συναισθήματα των ηρώων του μυθιστορήματός της.
Με δυνατούς διαλόγους-ίσως αρκετά σύχγρονους κάποιες φορές - και με διάχυτο το σεβασμό της στα πρόσωπα και στα γεγονότα η Ιφιγένεια Τέκου κάνει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ξεκίνημα στο χώρο της λογοτεχνίας.
Το βιβλίο της,ρεαλιστικό και συνάμα αισιόδοξο με τη μνήμη σύμμαχο  "ώστε να οδηγούμαστε
σε καλύτερες επιλογές" αφού :"οφείλουμε να είμαστε αφυπνισμένοι και να αντιστεκόμαστε σε οτιδήποτε θίγει τη ζωή, την ευτυχία και την αξιοπρέπειά μας."
Χαριτίνη Μαλισσόβα
4/9/14




Η Ιφιγένεια-Ειρήνη Τέκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων. Έχει εργαστεί σε πολυεθνικές εταιρίες ως διοικητική υπάλληλος, ενώ παράλληλα παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά.Οι "Μνήμες χαμένες στην άμμο",από τις εκδόσεις Κέδρος,είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου