Από τις εκδόσεις Κίχλη

 

 

 

Εγγύηση αναγνωστικής απόλαυσης και υψηλής αισθητικής.

Έξι χρόνια επιτυχημένης πορείας των εκδόσεων Κίχλη συμπληρώνονται φέτος.

Ο εκδοτικός οίκος της Γιώτας Κριτσέλη,πέτυχε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή να προσφέρει ποιοτικά βιβλία, ως προς την επιλογή και το περιεχόμενο, "που να είναι συγχρόνως επιμελημένες και καλές εκδόσεις",με βαρύτητα τόσο στη γλωσσική αρτιότητα όσο και στην αισθητική των βιβλίων της.

Εκδόσεις με κανόνες από την τυπογραφική παράδοση,χωρίς ρετρό διάθεση ή εκζήτηση και με εξώφυλλα εικαστικά,με έργα ζωγράφων όπως όπως οι:Εύη Τσακνιά, Αλ. ´Ισαρης,Ντενί Λομ, Δ. Κοκκινίδης, Μίχαελ Ζόβα, Σωτήρη Σόρογκα και της Διοχάντης να τα κοσμούν.

Ενδεικτικά αναφέρονται οι ακόλουθες εκδόσεις,τα εξώφυλλα των οποίων εικονίζονται:

 

Η συλλογή του Τίτου Πατρίκιου "Λυσιμελής Πόθος",με ποιήματά του από το 1949 ως το 2011.

 

Πρόσφατα, η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Αλέξανδρου Ίσαρη ,"Εγώ,ένας ξένος" τιμήθηκε με το βραβείο ποίησης(Public).

 

 
 

Το δοκίμιο της Κατερίνας Σχινά,"Καλή και Ανάποδη"-ο πολιτισμός του πλεκτού,πέρασε στη δεύτερη έκδοση.

 

Εξαιρετικά ευφυής ως προς το περιεχόμενο,τη γλώσσα αλλά και την πλοκή είναι η νουβέλα του Γιώργου Κουτσούκου," Το ενυδρείο", με φόντο την Ελλάδα της Κρίσης και πολλούς δρόμους της Αθήνας.

 

 

Τέλος,το Αφήγημα για τη μεταπολίτευση "Και βέβαια αλλάζει" της Αγγέλας Καστρινάκη που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα -μας ξεναγεί με τη ματιά,τα βιώματα και τις ιστορίες της,με σεβασμό και προσήλωση, στην ίδια την Ιστορία.

Χρίστος Παπαγεωργίου

 

"Η ποίηση μου έμαθε να αντιστέκομαι αλλά και να ερωτεύομαι μοναδικά,

να λατρεύω το ραδιόφωνο και να μισώ την τηλεόραση."

 

Με αφορμή τη νέα του ποιητική συλλογή ,με τίτλο"Κρύβε Λόγια",που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κίχλη,ο ποιητής και κριτικός της λογοτεχνίας Χρίστος Παπαγεωργίου μιλά στις Διαδρομές για τη σχέση του με το Βόλο,την ανάγκη που τον οδήγησε να εκφράζεται μέσω της ποιητικής τέχνης,ενώ απαντά σε όσους μιλούν απαξιωτικά γι αυτή.

Ο Χρίστος Παπαγεωργίου γεννήθηκε το 1954 στο Βόλο. Ποιητής, κριτικός της λογοτεχνίας και συνεκδότης του βραχύβιου περιοδικού "Σχήμα λόγου", συνεργάζεται με τα εγκυρότερα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ανθολογίες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Το "Κρύβε Λόγια" είναι η ένατη ποιητική του συλλογή.

 

-Σας καλωσορίζω στις Διαδρομές,κύριε Παπαγεωργίου.Βαθειά η σχέση σας με τον Βόλο.Γεννηθήκατε,ζήσατε για αρκετά χρόνια και δραστηριοποιηθήκατε επαγγελματικά εδώ.

Πράγματι είναι έτσι όπως τα λέτε. Γεννήθηκα στο Βόλο, μεγάλωσα εδώ, τον αποχωρίστηκα στα εφηβικά μου χρόνια, επέστρεψα ως επαγγελματίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μέχρι που τον εγκατέλειψα οριστικά και πλέον τον συναντώ αραιά και που. Ο Βόλος για μένα είναι η πόλη μου. Διαβάζω τις εφημερίδες –στις οποίες παλιότερα υπήρξα συνεργάτης- ακούω, μαθαίνω, συζητώ για γεγονότα που τον αφορούν, επηρεάζομαι θετικά ή αρνητικά από επεισόδια που λαμβάνουν χώρα εκεί, γενικώς και μόνον η λέξη Βόλος είναι ικανή να μου προξενήσει ιδιαίτερα συναισθήματα. Αγαπώ το Βόλο και τους κατοίκους του, αγαπώ το λιμάνι και τους τετραγωνισμένους δρόμους, το Πήλιο με τις μαγευτικές παραλίες του, αγαπώ ολόκληρη την πολιτιστική κληρονομιά αλλά και την πολιτική και κοινωνική παρακαταθήκη, που ως τόπος αγωνιστικός και ιδανικός μας παρέδωσε.

-"Κρύβε λόγια",ο τίτλος της πρόσφατης,ένατης ,ποιητικής σας συλλογής.

Με υποενότητες:"Μπαράζ συλλήψεων","Σκελετοί στην ντουλάπα"και "Λάσπη στον ανεμιστήρα",διαφορετικού ύφους και δομής η καθεμιά.

Είναι αλήθεια πως στη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή, διαφοροποιώ τεχνικά τα ποιήματά μου, σε σημείο μάλιστα που κάποιοι αναγνώστες να μου πουν πως μοιάζουν να τα έχουν γράψει τρεις διαφορετικοί δημιουργοί. Για τον τίτλο δεν έχω να πω πολλά, μου άρεσε ως ρήση του λαού και τον εγκολπώθηκα. Στην πρώτη ενότητα κυριαρχούν τα πιο «δύσκολα» ποιήματά μου. Πλην του ποιήματος «Το μέτωπο» γραμμένο για το μεγάλο σκιαθίτη συγγραφέα Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τα υπόλοιπα –και παρά το γεγονός ότι τα εμπνεύστηκα από απλές και καθημερινές στιγμές- η έντονη προσωπική και βιωματική κρύπτη, που εμφανίζεται συγκεχυμένη, μπορεί να δυσκολέψει κάποιους για μια πλήρη αφομοίωση. Στη δεύτερη ενότητα, προσπαθώντας να μην γεμίζω τους αναγνώστες με άπειρες καταθλιπτικές δόσεις, μέσω των γραπτών μου, αλλά το αντίθετο να δουν την ποίηση και ως παιχνίδι, παίζω με τους στίχους, ανατρέπω γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες με στόχο το αδιόρατο χαμόγελο που θα χαραχθεί στα χείλη τους. Τέλος στην Τρίτη ενότητα, τα ποιήματα είναι αφηγηματικά, έχουν πλοκή και μύθο, είναι πλήρως προσλήψιμα και σας διαβεβαιώ πως αρέσουν περισσότερο απ’ όλα.

-Τα ποιήματά σας έχουν έντονο κοινωνικό,συγκαλυμμένα πολιτικό αλλά και ερωτικό περιεχόμενο.Ποια ανάγκη σας,ωστόσο,σας οδήγησε να ασχοληθείτε με την ποίηση;

Εδώ έχουμε δύο ερωτήσεις: Καταρχάς ναι, ως πολιτικοποιημένο άτομο που θεωρώ τον εαυτό μου, δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ τα ποιήματά μου αυτή η ιδιότητα. Ειλικρινά μου αρέσει ιδιαίτερα να βλέπω ανθρώπους να διαδηλώνουν, να μάχονται για τα αιτήματά τους, να κατεβαίνουν στο δρόμο ακόμη και με άσχημες καιρικές συνθήκες, να παλεύουν για τα συμφέροντα των πιο αδύναμων και φτωχών, η ζωή τους να είναι γεμάτη, πλήρης δηλαδή απ’ την κατάκτηση ενός στόχου πέρα από τα πεπατημένα, πέρα από μικροαστισμούς. Και βέβαια μου αρέσει ιδιαιτέρως να βλέπω ανθρώπους να ερωτεύονται. Κάτι που συμβαίνει με όλους και σε όλους. Τώρα –και έρχομαι στην ερώτηση για το τι με οδήγησε να ασχοληθώ με την ποίηση- η απάντηση είναι πως από παιδί μου άρεσε να σκέπτομαι με εικόνες, να εκφράζομαι σιβυλλικά, να ζω σε φανταστικό περιβάλλον –ακόμα και τα παιδικά μου παιχνίδια ήταν δεκαετίες μπροστά- ακόμη και να ερωτεύομαι θα έλεγα με τρόπο υπαινικτικό και αυθόρμητο και όχι κάτω από προσχεδιασμένη συνειδησιακή μέθοδο. Με δυο λόγια, η ποίηση μου έμαθε να αντιστέκομαι αλλά και να ερωτεύομαι μοναδικά, να λατρεύω το ραδιόφωνο και να μισώ την τηλεόραση.

-Ποιητές,ποιήματα,κριτικοί βιβλίων,όψιμα ανερχόμενοι μέσω του διαδικτύου.Μετά από πορεία σαράντα σχεδόν χρόνων ως ποιητής και κριτικός βιβλίων,πόσο καλό ή κακό θεωρείτε ότι έκανε η κοινωνική δικτύωση και το διαδίκτυο γενικότερα;

Εδώ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Προσωπικά δεν είμαι λάτρης του διαδικτύου γι’ αυτό και δεν μπορώ –πλην ορισμένων τραγικών και αποκαλυπτικών περιπτώσεων εθισμού- να βρω άλλα στοιχεία που το συγκεκριμένο μέσο να έκανε κακό. Βέβαια χάθηκε η γλώσσα, χάθηκαν οι ταχυδρόμοι, λιγόστεψε η έκθεση ιδεών, χάθηκαν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια ασχολούμενοι με ελαφρά –για να μην πω άλλη λέξη- θέματα, αυξήθηκε το έγκλημα κάθε είδους, συμφωνώ. Αν όμως χρησιμοποιεί κανείς το διαδίκτυο όπου υπάρχει πραγματική ανάγκη όλα τα αρνητικά παύουν να υφίστανται.

Και πάλι προσωπικά λοιπόν όσον αφορά τα ποιήματά μου διαβάστηκαν από ανθρώπους με τους οποίους δεν είχα την παραμικρή επαφή. Όσον αφορά δε τις κριτικές μου μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα δημοσιεύονται, έχοντας μάλιστα και θετικές σκέψεις απ’ τους ανθρώπους που τις προσεγγίζουν. Παρότι λοιπόν άνθρωπος του εντύπου, του τυπωμένου χαρτιού, η γνώμη μου είναι πως αν κανείς δεν αφεθεί στην επίπλαστη μαγεία του διαδικτύου τότε το ίδιο το μέσο μπορεί να του φανεί χρήσιμο.

-Λένε πως ένας καλοδουλεμένος στίχος μπορεί ισοδυναμεί με 1000 λέξεις πρόζας,κάτι που αισθάνθηκα ιδιαίτερα όταν διάβαζα τα ποιήματά σας.Πόσο δύσκολο και πόση δουλειά χρειάζεται για να μπορεί κάποιος να συμπυκνώνει με επιτυχία το λόγο;

Επειδή έχω γράψει πληθώρα κριτικών νεότερης και νεότατης ελληνικής πεζογραφίας που πλησιάζουν, αν δεν ξεπερνούν, τις χίλιες, θα σας έλεγα πως λογοτέχνες που χρησιμοποιούν τον πεζό λόγο ως μέσον έκφρασης ασφαλώς και δουλεύουν ως μυρμήγκια, ως οικοδόμοι παλαιότερων εποχών. Έτσι δεν μπορώ να συγκρίνω τις δύο Τέχνες. Είναι κατά τη γνώμη μου εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Τώρα το να μπορέσει κάποιος ποιητικά να συμπυκνώσει δεκάδες νοήματα σε λίγους στίχους αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει ταλέντο, όταν έχει δουλέψει ώρες ατελείωτες και όταν υπενθυμίζει συνεχώς στον εαυτό του πως :το Μικρό είναι και όμορφο, πως το Λίγο είναι πολύ.

-Κάποιοι μιλούν απαξιωτικά για την ποίηση και πιστεύουν πως αφορά απροσγείωτους,ρομαντικούς ή γυναίκες.Τι θα λέγατε σ' αυτούς;

Πρώτον ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν διαβάσει στη ζωή τους όχι ολόκληρη ποιητική συλλογή αλλά ούτε έναν στίχο. Δεύτερον ότι έχουν άποψη για ένα θέμα που αγνοούν ολοκληρωτικά, άρα δεν μπορούμε να τους πάρουμε στα σοβαρά. Και τρίτον ακόμη κι έτσι να είναι θα άξιζε τον κόπο αντί για χρησμούς να σκύψουν το κεφάλι στην ποίηση προκειμένου να δημιουργήσουν μια αντίληψη του κόσμου διαφορετική, υπερβατική και αντισυστημική. Άρα εκείνο που έχω να τους προτείνω –αν φυσικά τους αρέσει το διάβασμα- είναι να ψάξουν, σε στίχους και ποιήματα, τις απαντήσεις που χρειάζονται προκειμένου να δουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με άλλα μάτια, μέσα από το βάθος της παρούσας Τέχνης, που απλώς λέει ό,τι γνωρίζουμε με άλλο τρόπο.

 

Αύγουστος Κορτώ

 

Όλες οι οικογένειες κρύβουν μυστικά.Το ίδιο και η ελληνική,

παρά τη διαφημιζόμενή της αγιότητα.

 

Με αφορμή "Το βιβλίο της Κατερίνας" και φόντο το βραβείο κοινού Public που απέσπασε πρόσφατα,ο Αύγουστος Κορτώ-με το δικό του,λιτό αλλά περιεκτικό, λόγο-εξηγεί γιατί έγραψε μια τόσο προσωπική και σκληρή ιστορία,εκθέτει την άποψή του για τη σύγχρονη οικογένεια και εκφράζει τα σημερινά συναισθήματά του για τους γονείς του.

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Σας καλωσορίζω στις Διαδρομές της εφημερίδας Θεσσαλία,κύριε Κορτώ.

Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία - χαρά μου και τιμή μου.

«Το βιβλίο της Κατερίνας»,της μητέρας σας, την οποία χάσατε δέκα καιπλέον χρόνια πριν.Πότε αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο;

Νομίζω ότι πέρσι ήρθε πια το πλήρωμα του χρόνου. Μέχρι τότε το βίωμα, και το τραύμα του, ήσαν πολύ νωπά.

Γιατί θέλατε να δημοσιοποιήσετε μια τόσο προσωπική ιστορία;

Όλες μου οι ιστορίες είναι προσωπικές - όπως και των περισσότερων συγγραφέων, ακόμα κι όταν είναι ενδεδυμένες τις πλέον αλλόκοτες μυθοπλαστικές κατασκευές.

Kαι μαζί με της μητέρας σας-και της ευρύτερης οικογένειάς σας -τα μυστικά αποκαλύπτεστε κι εσείς.Πρόκληση του κοινού αισθήματος, ψυχοθεραπεία ή απλώς αυτοβιογραφία;

Στην πραγματικότητα, γράφοντας υπηρετώ πρωτίστως την ανάγκη μου για γραφή. Από κει κι έπειτα, προσπαθώ απλώς να στέκομαι αντάξιος του αφηγηματικού υλικού και των προθέσεών μου.

Πότε ο Πέτρος Χατζόπουλος έγινε Αύγουστος Κορτώ;Γιατί η επιλογή του συγκεκριμένου ονοματεπώνυμου;

Ένα τυχαίο γαλλικό ψευδώνυμο - τίποτα παραπάνω.

Σε αρκετά σημεία φαίνεται να επικρίνετε το γεγονός ότι κάποιοι θεωρούν ότι είναι προτιμότερο να παίρνουν ισχυρά φάρμακα ενώ αποφεύγουν την ψυχοθεραπεία ή ψυχανάλυση.Ποια η θέση σας και η σχέση σας με τη διαδικασία αυτή;Ότι τα φάρμακα από μόνα τους δεν αρκούν για να θεραπεύσουν τραύματα και παθολογίες ετών.

Απομονώνοντας κάποιος κομμάτια της ιστορίας της Κατερίνας,σίγουρα βρίσκει πολλά από τα ανομολόγητα πάθη που κρύβει καλά κάθε οικογένεια προστατεύοντας την κοινωνική της -κυρίως-εικόνα.Πόσο υποκριτική θεωρείτε ότι είναι η ελληνική κοινωνία του 2014;

Όλες οι οικογένειες κρύβουν μυστικά. Το ίδιο και η ελληνική, παρά τη διαφημιζόμενή της αγιότητα.

Το βιβλίο έχει, νομίζω, ξεπεράσει τα 15000 αντίτυπα και απέσπασε και το βραβείο κοινούPublic.Ποια τα συναισθήματά σας για το βραβείο αυτό;

Όπως και με τα λόγια του κάθε αναγνώστη που αγάπησε το Κατερινάκι, το βραβείο αυτό μου έδωσε απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση.

Ανεξάρτητα αν αποδέχεται ή αν επικρίνει το έργο σας ,κανείς δεν αμφισβητεί την ευφυία σας (και το ταλέντο της συγγραφής).Οι αναρτήσεις σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιδοκιμάζονταικαι συζητιούνται ιδιαίτερα από νεαρά άτομα.Πόσο περισσότερο ή λιγότερο αυθόρμητος αλλά και πόσο προσεκτικός είστε μετά την επιτυχία του βιβλίου σας;Νιώθετε το βάρος της κοινωνικής ευθύνης που φέρει ένας επιτυχημένος συγγραφέας:

Ίσα-ίσα. Το Facebook είναι κυρίως ο τόπος αναψυχής μου, η παιδική μου χαρά.

Η ιατρική;Υπάρχει σαν προοπτική στη ζωή σας;

Όχι. Έχει πάψει να υπάρχει στη ζωή μου γενικώς εδώ και δώδεκα χρόνια.

Έχετε αποφασίσει ποιο θα είναι το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Έχει ήδη γίνει - είμαι γραφομανής, οπότε πάντα έχω κάτι έτοιμο, ή στα σκαριά.

Στο βιβλίο διαβάζουμε στίχους του Λάρκιν, αναφερόμενος με σκληρότητα στους γονείς σας. Κλείνοντας,και ευχαριστώντας σας για τη συνομιλία μας,θα ήθελα να μας περιγράφατε τα σημερινά συναισθήματα σας για τη μητέρα σας,αλλά και για τον πατέρα σας.

Ήταν ευλογία το ότι μου έλαχαν αυτοί οι δυο υπέροχοι άνθρωποι για γονείς, που με μεγάλωσαν με τόση αγάπη και γενναιοδωρία.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Αύγουστος Κορτώ

Το βιβλίο της Κατερίνας(εκδ.Πατάκης)

Οικογενειακή ιστορία με πηγαίο και πικρό χιούμορ

«Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν,εκτός από αυτούς που θα το διαβάσουν»,διατείνεται η Κατερίνα,δια της πένας του συγγραφέα ,ο οποίος δέκα χρόνια μετά τον θάνατό της κι έχοντας επουλωθεί όσο γίνεται οι πληγές του απρόσμενου χαμού της μητέρας του παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό την προσωπική της ιστορία .

Το βιβλίο,έχει φτάσει στην η΄ έκδοση,ξεπέρασε τις 15.000πωλήσεις και τιμήθηκε πριν από λίγες εβδομάδες με το βραβείο κοινού Public.

Με την ίδια τη μητέρα του να διηγείται τη ζωή της μέχρι και τον «ηθελημένο» θάνατό της,ο Αύγουστος Κορτώ αποκαλύπτει μικρά και μεγάλα μυστικά της Κατερίνας,του οικογενειακού της περιβάλλοντος αλλά και του ίδιου.

Με αφήγηση που καθηλώνει και γλώσσα χωρίς περιστροφές, μιλά ανοιχτά για θέματα –ταμπού,όπως η αυτοχειρία,η ψυχασθένεια,η ομοφυλοφιλία ,ενώ περιγράφει σκηνές και καταστάσεις που συνήθως η προστασία της κοινωνικής εικόνας μιας οικογένειας δεν επιτρέπει να δημοσιοποιούνται,χωρίς,ωστόσο να γίνεται χυδαίο σε καμιά περίπτωση.

Με πηγαίο,πικρό,ενίοτε και μαύρο χιούμορ,ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός ακραίων καταστάσεων που μπορεί να συμβαίνουν και «εις τας καλυτέρας των οικογενειών",ενώ ο σεβασμός και η αγάπη και προς του δύο γονείς του είναι διάχυτη σε όλο το βιβλίο.

Θεωρώ ότι χρειάζεται τόλμη αλλά και ιδιαίτερη ευφυία,χαρακτηριστικό που και οι επικριτές του Αύγουστου Κορτώ του αναγνωρίζουν, για να πάρεις με το μέρος σου τόση μεγάλη μερίδα αναγνωστών -και δη νέων ανθρώπων.(Οι διαδικτυακές του αναρτήσεις ,άλλωστε,που επιβραβεύονται από εκατοντάδες χρήστες,καθημερινά,διακατέχονται από καλής αισθητικής χιούμορ).

Στις 250 σελίδες του καλοδομημένου και καλοδουλεμένου βιβλίου αυτό που σίγουρα θα διακρίνει κάποιος είναι πως δεν υπάρχουν"Άγιες οικογένειες" και πως ο καθένας κουβαλά τη δική του αλήθεια.

Χαριτίνη Μαλισσόβα

 

 Ο Αύγουστος Κορτώ γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη,φοίτησε στην Ιατρική Σχολή και ζει στην Αθήνα.. Έχει γράψει διηγήματα, νουβέλες, μυθιστορήματα, κείμενα για το θέατρο, ένα κινηματογραφικό σενάριο και βιβλία για παιδιά. Έχει επίσης μεταφράσει έργα των Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Τζον Άπνταϊκ, Άννι Πρου, Κόρμακ ΜακΚάρθι, Κόλουμ ΜακΚαν, Σάρα Ουότερς, Τζον Μπάνβιλ, Γκιγιόμ Απολινέρ και ο Τζ. Ντ. Σάλιντζερ.

 

Μετάφραση ερωτικών ποιημάτων του Κάμμινγκς

και νέο τεύχος της Ποιητικής

 

 ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΗ ΒΛΑΒΙΑΝΟ

 

 

 

 

 

 

 

Μετά τη συγκεντρωτική έκδοση τεσσάρων εξαντλημένων ποιητικών συλλογών με τίτλο "Η Εύθραυστη Επικράτεια των λέξεων"(από τις εκδόσεις Νεφέλη) και το πρόσφατο συγκλονιστικό -μυθιστόρημα σε 45 πράξεις,-"Το Αίμα νερό",(από τις εκδόσεις Πατάκη),που έφτασε ήδη στην τρίτη έκδοση,ο Χάρης Βλαβιανός με τον Γιάννη Δούκα,παραδίδουν στους λάτρεις της ποίησης ένα δίγλωσσο βιβλίο με μεταφρασμένα 49 ερωτικά ποιήματα του e.e cummings,με τίτλο "Λοιπόν,ας φιληθούμε",διανθισμένο με σκίτσα του ίδιου του ποιητή.

Με τα "Ερωτικά ποιήματα" του κάμμινγκς, οι μεταφράσεις του Χάρη Βλαβιανού ,αμερικανών ποιητών, έφτασαν τον αριθμό 9 - ένας ρομαντικός, τέσσερις μοντερνιστές και δύο μεταμοντέρνοι.Τα τέσσερα Κουαρτέτα του T.S Eliot, το 3x33x3 ,του κάμμινγκς, του John Ashberry, του Wallace Stevens και προσφατα της Anne Casron, είναι μερικά από τα πιο αγαπημένα της γράφουσας.
Προσθέτοντας σε αυτές τον Μπλαίηκ, τον Πεσσόα [2], τον Χέρμπερτ, τον Λόνγκλεϋ και τον Γκολντόνι, τότε ο αριθμός ανεβαίνει στο 15 και με την "Ανθολογία ερωτικής ποίησης" στα 16. 16 βιβλία μεταφράσεων σε 28 χρόνια.
Εξάλλου,το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει στην αγγλική γλώσσα και σε μετάφραση του καθηγητή νεοελληνικής γλώσσας της Οξφόρδης, Peter Mackridge ,από τη Dedalus Press, η συλλογή :"Η ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας σε 100 χαικού".

 

 

Παράλληλα, κυκλοφορεί και το 13ο τεύχος της "Ποιητικής",το εξαμηνιαίο περιοδικό το οποίο διευθύνει ο Χάρης Βλαβιανός και εστιάζει σε βασικά ζητήματα που αφορούν στην ποιητική τέχνη, δίνοντας μεγάλη έμφαση σε σύγχρονα δοκίμια ποιητικής καθώς και σε σημαντικές και ως επί το πλείστον νεότερες ελληνικές και ξένες ποιητικές φωνές που ανανεώνουν με τρόπο ουσιαστικό το τοπίο αυτής της τέχνης.

Στην Ποιητική περιέχεται αφιέρωμα στον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ,για τα 450 χρονια από τη γέννησή του,καθώς και ποιήματα,δοκίμια και κριτικές γνωστών ποιητών και δημιουργών λόγου,όπως οι Χρ.Χρυσόπουλος,Αλ.Ίσαρης,Γ.Βέλτσος,αλλά και Paul Elyard και δύο κείμενα του Μπόρχες (σε μετάφραση Κ.Καλοκύρη και Αχ.Κυριακίδη) κ.ά.,αλλά και αξιόλογων δημιουργών της νεότερης γενιάς.

Μια άκρως εμπεριστατωμένη και ιδιαίτερα προσεγμένη έκδοση 335 σελίδων.

Από τον Σεπτέμβριο του 2014 η Ποιητική, υπό τη διεύθυνση του Χάρη Βλαβιανού και μιας νεοσύστατης συντακτικής ομάδας που αποτελείται από τους Γιάννη Δούκα, Δημήτρη Ελευθεράκη, Γιώργο Λαμπράκο, Μαρία Τοπάλη και Χρήστο Χρυσόπουλο, πυκνώνει την έντυπη παρουσία της και γίνεται τετραμηνιαία (Σεπτέμβριος, Ιανουάριος, Μάιος). Παράλληλα η Ποιητική ενισχύει τη διαδικτυακή της παρέμβαση, στον υπό κατασκευή ιστότοπο
www.poetics.gr.

Χαριτίνη Μαλισσόβα

 

 

 

 

 

Χρήστος Α. Χωμενίδης

 

ΩΡΑΙΑ ΖΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Με αφορμή το νέο του Βιβλίο "Νίκη" ο Χρήστος Χωμενίδης μιλά στις Διαδρομές της εφ.Θεσσαλία και στη Χαριτίνη Μαλισσόβα για το λόγο που έγραψε την ιστορία της μητέρας του φωτίζοντας πλευρές της πρόσφατης ιστορίας της Ελλάδας,για το πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί ένας συγγραφέας την ιστορία ενός τόσο κοντινού προσώπου αλλά και μιας ολόκληρης χώρας σε τόσο δύσκολες πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες,ενώ εξηγεί γιατί αφιερώνει το βιβλίο στη μικρή του κόρη,συνονόματη της γιαγιάς Νίκης.

 

Νίκη, ο τίτλος του βιβλίου σας ,το όνομα της μητέρας σας, που έφυγε το 2008.Πότε αποφασίσετε να γράψετε την ιστορία της;

Όταν μού δημιουργήθηκε η λαχτάρα να μεταφέρω στην κόρη μου –η οποία λέγεται επίσης Νίκη- έναν κόσμο που η ίδια δυστυχώς δεν πρόφτασε: Τον κόσμο των ανιόντων μου, γονέων, παππούδων, θείων, οι οποίοι έφυγαν όλοι από την ζωή πριν εκείνη γεννηθεί. Το βιβλίο μου δεν συνιστά τόσο φόρο τιμής προς την μεγάλη Νίκη όσο χρέος προς την μικρή Νίκη.

Διαχειριστήκατε την προσωπικότητα μιας γυναίκας ,και μάλιστα της μητέρας σας, ως γυναίκα ,κόρη ,εγγονή ( διηγείται η ίδια όσα διαδραματίζονται στο βιβλίο) .Πόσο δύσκολο ήταν ; Πόσο κοντά ήσαστε με τη μητέρα σας όσο ήταν εν ζωή;

Όσο κοντά ή μακριά και αν βρισκόμασταν τον καιρό που ζούσε, εκείνο που όταν πέθανε κατάλαβα ήταν ότι αποτελούσε το πιο σταθερό σημείο αναφοράς μου. Δεν μέναμε μαζί, δεν είχαμε τον ίδιο τρόπο ζωής, συχνότατα διαφωνούσαμε. Της ανοιγόμουν ωστόσο περισσότερο απ’ό,τι σε οποιονδήποτε άλλον; Ξέρετε γιατί; Διότι δεν έκρινε. Δεν έβαζε ταμπέλες στους ανθρώπους, δεν πίστευε σε δόγματα και σε άκαμπτες θεωρίες. Διέθετε την ωριμότητα εκείνου που αφήνει τη ζωή να τον εκπλήσσει.

Αφότου πέθανε κι όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι αρχίζω να της μοιάζω. «Για κοίτα! Μιλάω σαν την μάνα μου!» διαπιστώνω όλο και πιο συχνά. Μπορεί βέβαια και είναι και ζήτημα ηλικίας. Μεγαλώνω βλέπετε…

Εισέπραξα έντονα συναισθήματα αγάπης ,σεβασμού και θαυμασμού τόσο απέναντι στη μητέρα σας αλλά και στον πατέρα σας ,σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης.Πόσο έντονο και καθοριστικό ήταν για εσάς το πατρικό πρότυπο;

Ο πατέρας μου είναι ο ήρωάς μου. Ο άνθρωπος που μου διάβασε στα τρία μου τον Δον Κιχώτη («και ό,τι καταλάβει…» έλεγε σε εκείνους που έκριναν το βιβλίο ακατάλληλο για την ηλικία μου), που με έμαθε να ακούω κλασσική μουσική, να κάνω ποδήλατο, που με πρωτοπήγε στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Ζήσαμε λίγα χρόνια μαζί - πέθανε στα σαραντοχτώ του, πριν συμπληρώσω εγώ τα δεκατρία. Είχα την τύχη ή την ατυχία να μην προφτάσω να τον κατεδαφίσω, όπως κάνουν τα αγόρια στους πατεράδες τους κατά την εφηβεία. Κληρονόμησα το χιούμορ του και την μποέμικη αντίληψη του περί ζωής. Καμιά φορά τον βλέπω στον ύπνο μου: Ότι δεν έχει –λέει- πεθάνει, έχει απλώς μετακομίσει σε μιαν άλλη γειτονιά της Αθήνας, έχει ξαναπαντρευτεί, έχει άλλα παιδιά. Ξυπνάω οργισμένος. Αντιλαμβάνεσθε τι τραύμα μού δημιούργησε ο θάνατός του…

Μια δική μου-και πιστεύω και κάθε αναγνώστη- επισήμανση είναι ότι,ενώ διαχειρίζεστε μια δύσκολη ιστορικά περίοδο,ωστόσο δεν κατευθύνετε τον αναγνώστη να πάρει θέση απέναντι στους ήρωές σας. Πόσο δύσκολο ήταν να κρατήσετε ασφαλείς αποστάσεις,να είστε αντικειμενικός και με την άλλη πλευρά;

Ο μυθιστοριογράφος οφείλει να φωτίζει όλες τις πτυχές του κόσμου που περιγράφει. Να βρίσκει και να αναδεικνύει το δίκιο του κάθε ήρωα του, ακόμα και του εκ πρώτης όψεως πιο αντιπαθούς. Αυτό αποτελεί βασικό κανόνα της τέχνης μας.

Είχα την τύχη να συναναστραφώ στη ζωή μου και με αριστερούς και με δεξιούς, να εγκύψω και στις δύο πλευρές. Απέβαλα έτσι από μικρός κάθε φανατισμό, κάθε μονόχορδη αντίληψη της Ιστορίας.

Η «Νίκη» επ’ουδενί είναι ένα στρατευμένο μυθιστόρημα. Αφηγείται την πορεία μέσα στον 20ο αιώνα μιάς οικογένειας που περιλάμβανε στους κόλπους της και κοινωνικούς αγωνιστές και τύπους του κατεστημένου και καλλιτέχνες και τυχοδιώκτες. Στον αναγνώστη εναπόκειται να βγάλει τα συμπεράσματά του.

 Αναφορά στο πρόσωπό σας δεν γίνεται ,παρά σε τρεις μόλις σελίδες,και μάλιστα με τη μητέρα σας να σας αναφέρει όχι με το όνομά σας ,αλλά ως «μεγάλο αγόρι» και ως «σύμβολο,που προσωποποιούσε αυτό που κατά βάθος ποθούσα»,σαν σκηνή από το μέλλον.Εκφράζετε την βαθιά επιθυμία του γιου να είναι για τη μητέρα του το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής της;

Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, έγινα –δίχως αμφιβολία- το πιο σημαντικό πρόσωπο για την μάνα μου. Όποτε ωστόσο ανακεφαλαίωνε την ζωή της, επέλεγε ως κορυφαία στιγμή όχι τη δική μου γέννηση αλλά την «επανάσταση» που έκανε απέναντι στο οικογενειακό της περιβάλλον όταν ερωτεύτηκε και κλέφτηκε.

Σε αντίθεση με πάρα πολλές μητέρες αγοριών, ιδίως στην Ελλάδα, η μάνα μου έκοψε εγκαίρως τον ομφάλιο λώρο και με άφησε να ακολουθήσω την δικιά μου πορεία. Το «μεγάλο αγόρι» στο τέλος του μυθιστορήματος είναι ο άνθρωπος που αφήνει πίσω της πεθαίνοντας, χωρίς να τον επιβαρύνει με αναπάντητα ερωτήματα και ανοιχτούς λογαριασμούς. Είναι η απτή απόδειξη πως η ζωή θα προχωρήσει και μετά από εκείνην. Εκείνη όμως ποτέ δεν θα’ναι ολοκληρωτικά απούσα…

Παρόλο που έζησε αντιφατικές και αντικειμενικά δύσκολες καταστάσεις,η Νίκη δε χάνει την αισιοδοξία της και την όρεξή της για ζωή,αλλά καταφέρνει να γίνει αντικειμενικός κριτής προσώπων και καταστάσεων,χωρίς μελοδραματισμούς και συναισθηματικές εξάρσεις.Πώς θυμάστε,ωστόσο, τη μητέρα σας εσείς;

Ως μία πάρα πολύ όμορφη γυναίκα, που διατηρούσε εντός της τον κοριτσίστικο εαυτό της. Που έβρισκε τη χαρά στα μικρά πράγματα, μάζευε λουλούδια, ζωγράφιζε βότσαλα, έφτιαχνε φανουρόπιτες. Που ενσάρκωνε αυτό που αποκαλώ «ανθρωπιστική αριστερά»: Πίστευε στην ανάγκη διαρκούς διεύρυνσης της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας, απεχθανόταν τη βία και τη μισαλλοδοξία, δεν είχε ίχνος σνομπισμού απέναντι στον οποιονδήποτε. Την περιγράφω σχεδόν σαν αγία; Και όμως όσο ζούσε, τσακωνόμασταν συχνότατα. Για ασήμαντα ως επι το πλείστον θέματα. Όπως κάνουν όσοι αγαπιούνται.

Η φράση που με άγγιξε ιδιαίτερα ήταν η φράση προς τη μητέρα σας: “Ωραία τα κατάφερες,Νίκη,ωραία έζησες».Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μια ζωή για να είναι ωραία;

Ωραία ζει όποιος παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, ξεφεύγει από την πεπατημένη, επιλέγει ελεύθερα, αναλαμβάνει όμως και την ευθύνη των επιλογών του. Ωραία ζει όποιος ανακατεύεται με τους ανθρώπους, συνάπτει σχέσεις, ρισκάρει, πέφτει και ξανασηκώνεται. Ωραία ζει όποιος δεν παραιτείται ούτε στιγμή από το κυνήγι της ευτυχίας. Δεν ήρθαμε στον κόσμο ούτε για να ζευτούμε σε κάποιο μαγγανοπήγαδο ούτε για να δικαιώσουμε τα απωθημένα κανενός ούτε καν για να αφήσουμε το ίχνος μας στην Ιστορία. Ας απολαύσουμε τη σύντομη βόλτα μας σε αυτόν εδώ τον ολάνθιστο κήπο και όταν μάς δείξουν την έξοδο, ας τον αποχαιρετήσουμε με ένα πλατύ χαμόγελο…

 

 

 

 

 

Κριτική βιβλίου

Χρήστος Α. Χωμενίδης -«Νίκη»-μυθιστόρημα ,εκδ.Πατάκης

ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Με κεντρικό πρόσωπο τη μητέρα του,Νίκη ,κόρη πολιτικού της αριστεράς, ο Χρήστος Χωμενίδης στο μυθιστόρημά του,ξετυλίγει παράλληλα και την ιστορία της Ελλάδας στον 20ό αιώνα.

Χωρισμένο σε πέντε καλογραμμένα κεφάλαια,: «Πριν από τη Νίκη», «Το παιδί της εκδίκησης», «Στον Λευκό πύργο», «Ο έξω κόσμος» και «Γυναίκα», και με την ίδια την ηρωίδα δια της πένας του συγγραφέα,η Νίκη ,στις 500σελίδες του βιβλίου, διατρέχει τη ζωή των προγόνων της, τα χρόνια της ανάδειξης του πατέρα της ως ηγετική μορφή της Αριστεράς,την περίοδο της βαθιάς παρανομίας με τα 7 χρόνια χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο,την περίοδο της επανένταξης στο κοινωνικό περιβάλλον μέχρι και τη γνωριμία της με το σύζυγο και μεγάλο έρωτα της ζωής της και το θάνατό της.

Ο αναγνώστης ,άλλοτε ως ιστορικός παρατηρητής και άλλοτε ακολουθώντας τη μυθιστορηματική αφήγηση ,γυρίζει γύρω από την πλοκή που οΧ. Χωμενίδης, αλλάζοντας τα ονόματα των χαρακτήρων, επενδύει με περισσότερο μύθο την πραγματικότητα,χωρίς,ωστόσο,να αλλοιώσει την ιστορική ακρίβεια.

Με έντονα συναισθήματα σεβασμού και αγάπης προς τη μητέρα του,αλλά και προς τον πατέρα του που έχασε σε τρυφερή ηλικία, διαχειρίζεται με επιτυχία τις πολλαπλούς ρόλους της ως παιδί,γυναίκα ,κόρη εγγονή,μητέρα εστιάζοντας στην προσωπικότητα και στις ψυχολογικές διακυμάνσεις που βιώνει μεγαλώνοντας μέσα σε δύσκολες καταστάσεις ( όταν αποφασίζει να ακολουθήσει τους γονείς της.)

Διαχειρίζεται επίσης με επιτυχία μια δύσκολη ιστορικά περίοδο: φωτίζει όλες τις πτυχές του κόσμου που περιγράφει ,χωρίς φανατισμό, κρατά ασφαλείς αποστάσεις από γεγονότα και πρόσωπα,αφού και η ίδια η Νίκη «δεν έβαζε ταμπέλες και δεν πίστευε σε δόγματα και άκαμπτες θεωρίες,αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας πιστεύει πως ο μυθιστοριογράφος οφείλει να αναδεικνύει το δίκιο κάθε ήρωα,ακόμα και του -εκ πρώτης όψεως-πιο αντιπαθούς

Το βιβλίο,αφιερωμένο στην κόρη του Νίκη,αποτελεί,όπως λέει και ο ίδιος,όχι τόσο φόρο τιμής στη μητέρα του Νίκη όσο χρέος προς την κόρη Νίκη με την επισημείωση : «Για να απελευθερωθείς από το παρελθόν πρέπει να το γνωρίσεις.»

Ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο από την αρχή ως το τέλος.

Ένα από τα πιο ωραία πρόσφατα αναγνώσματά μου.

ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ

 

 

 

 

 

Ο Χρήστος Χωμενίδης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα. Το 1993 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, «Το Σοφό Παιδί» και το 2009 το πιο πρόσφατο «Λόγια-Φτερά». Μεσολάβησαν άλλα τέσσερα μυθιστορήματα και δεκάδες διηγήματα, τα οποία μεταφράστηκαν στα γαλλικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά, στα τούρκικα, στα λιθουανικά, στα εβραϊκά και στα αγγλικά.

Καλοκαιρινά ταξίδια με βιβλία

 

11 Συγγραφείς και ποιητές προτείνουν βιβλία..

Τι λένε οι ίδιοι για το καλοκαίρι;

Ποιες είναι οι δικές τους προτάσεις για καλοκαιρινές (αλλά και διαχρονικές) αναγνωστικές

περιπλανήσεις;

Η τελική επιλογή δική σας...

Καλή ανάγνωση..

Καλό καλοκαίρι..

Χαριτίνη Μαλισσόβα

Κώστας Ακρίβος

Αλλάζει πουκάμισο το φίδι,εκδ.Μεταίχμιο

Οι προτάσεις μου:
1. Γιάννης Ατζακάς, Φως της Φονιάς - Άγρα
 

2. Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, Η πόλη και η σιωπή - Καστανιώτης

3. Αμάντα Μιχαλοπούλου, Η γυναίκα του Θεού - Καστανιώτης

4. Χέρμαν Κοχ, Το δείπνο - Μεταίχμιο

5. Πέρσα Κουμούτση, Στους δρόμους του Καϊρου - Ψυχογιός

6. Κώστας Βούλγαρης, Το εμφύλιο σώμα - Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου

7. Χρίστος Παπαγεωργίου, Κρύβε λόγια - Κίχλη

8. Ηλίας Κεφάλας, Τρίκαλα 1951-1969 Η πόλη όπου γεννήθηκα - Γαβριηλίδης

9. Αργυρώ Μουντάκη, Το κορίτσι του Πέτρου - Μεταίχμιο

10. Έργα και ωραίες ημέρες του Φίλιππου Κουτσίνα - βιβλιοπωλείο LIBRO
 

Γιώργος Θεοχάρης

Πιστοποιητικά θνητότητας,εκδ.Βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση

Συγκεντρωτική έκδοση για τα 40 χρόνια ποιητικής πορείας του Γιώργου Θεοχάρη

"Το Καλοκαίρι επιμένει
γεμίζοντας τις νύχτες πάθος
για 'κεινους πού 'ναι ερωτευμένοι
είναι του Έρωτα ο Άθως"

Μάρω Δούκα: "Έλα να πούμε ψέματα", Πατάκης
Θανάσης Τριαρίδης: "Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε", Δήγμα
Τζέφρυ Τσώσερ: "Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ", Μελάνι

Χρήστος Λαζαρόπουλος

Αρρήτων όψις,εκδ.Γαβριηλίδης(ποίηση)

"Τα καλοκαίρια, παληά, είχαν μια αθωότητα.
Την απέπνεαν και οι ντόπιοι και οι τουρίστες.
Τώρα, πια, αυτή η εποχή έφυγε και ο καλοκαιρινός ουρανός στην Ελλάδα δακρύζει.
Εμείς, όμως, παραπονιόμαστε, από άγνοια, ότι βρέχει."

Βιβλία για το καλοκαίρι, για να ΄χουν οι νύχτες ένταση κι' ιδρώτα, πρέπει τα μεσημέρια να ΄ναι σ' άλλη φάση του μυαλού, τροφοδοτική για ό,τι επακολουθήσει :
1. Παιχνίδι φωτός στην Ελλάδα, Ζακλίν ντε Ρομιγί,
2. Η κατάκτηση της ευτυχίας, Μπέρτραντ Ράσελ και
3. Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέη, Όσκαρ Ουάιλντ
 

Διονύσης Μαρίνος

Αναμνεζα,εκδ.Γαβριηλίδης(ποίηση)

"ένα κύμα ας σε βαστάξει
πριν τα τραγούδια των ναυαγών
την αιθρία
τραβήξουν στα βάθη"

1. Η τριλογία της Νέας Υόρκης - Πολ Όστερ εκδ. Μεταίχμιο
2. Οι σκιές του Μπρούκλιν - Τζόναθαν Λέθεμ εκδ. Κέδρος
3. 360 - Αχιλλέας Κυριακίδης -εκδ. Πατάκης

Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης

Ένοικος,μια θητεία,εκδ.Γαβριηλίδης

Το καλοκαίρι είναι, για μένα, πάντα summer in the city. Είναι καλοκαίρι στην πόλη με δίσκους, με ταινίες, με βιβλία, με βόλτες. Και με πολλή δουλειά. Το καλοκαίρι με πιάνει η οργανωμένη εργασιομανία, κατεβάζω ιδέες, σχεδιάζω μελλοντικά βιβλία, μεταφράζω και γράφω πολύ.

Ιδανικά για το καλοκαίρι θεωρώ τα βιβλία του Hegel, ιδίως τη Φαινομενολογία του Νου, στη μετάφραση του Γιώργου Φαράκλα (εκδ. Εστία). Για φέτος, να συστήσω θερμά και την Γιορτή της Ασημαντότητας του Μίλαν Κούντερα (μτφρ. Γιάννης Η. Χάρης, εκδ. Εστία), τη Μοναδική Οικογένεια του Λευτέρη Καλοσπύρου (εκδ. Πόλις), και τον Αστερισμό Ζωτικών Φαινομένων του Άντονυ Μάρρα (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Ίκαρος)

Γιάννης Παπαδόπουλος

Σχεδόν νουάρ,εκδ.Αίολος

Θα δανειστώ δυο στίχους του Άλκη Αλκαίου :

"Της ζωής μας τα μεγάλα δυο σταγόνες της βροχής
που στεγνώσαν στου Αυγούστου τη βεράντα"

Βιβλία για το καλοκαίρι; Άρα “σοβαρά”, μιας και θα έχουμε το περιθώριο να τα αντέξουμε, ή “ελαφρά”, ώστε να ταιριάζουν με την υποτιθέμενη καλή μας διάθεση;
Προσπαθώντας να παρακάμψω τον σκόπελο προτείνω δυο βιβλία πολύ σοβαρά, για τα οποία πιστεύω ότι είναι δύσκολο να μην τα απολαύσει ο αναγνώστης, να μη χαμογελάσει ή ακόμη και να μη γελάσει αρκετές φορές διαβάζοντάς τα.
“Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα” του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ από τις εκδόσεις Θεμέλιο και “Ιστορίες των Κρονόπιο και των Φάμα” του Χούλιο Κορτάσαρ από τις εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία.

Θάνος Σταθόπουλος

ΤΟ Αυτόματο,εκδ.Γαβριηλίδης

Το καλοκαίρι είναι εποχή αλόγιστης σπατάλης 

Η φύση δεν ησυχάζει. Οι αισθήσεις μας υπακούουν στη σπατάλη. Το φως του μεσημεριού εμπεριέχει το σκοτάδι. Το ελληνικό καλοκαίρι.

Τα βιβλία που προτείνω είναι των:
Ρομπέρτο Μπολάνιο: Φυλαχτό, Άγρα
Ραιυμόν Ραντιγκέ: Ο διάβολος στο κορμί, Ροές
Γαβριήλ Μικολάου Πεντζίκης: Το Βυζάντιο έχει ρεπό, Αρμός

Δημήτρης Στεφανάκης

Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι,εκδ.Ψυχογιός

Καλοκαίρι είναι οι αμμουδιές που οχυρώνονται στο βοριά, οι βάρκες που κοιτάζουν θαρρετά το πέλαγος. Καλοκαίρι είναι η γλυκιά συνωμοσία του έρωτα που μουδιάζει τη σάρκα, ο ήλιος του μεσημεριού που σε τρελαίνει.

Το "καλοκαίρι"του Καμύ για την ποιητική γλώσσα και τις μεσογειακές του αναφορές
Το "καλοκαίρι" εκδόσεις Πατάκη
Η κυρία Νταλογουέι της Βιρτζίνια Γουλφ

Άρης Σφακιανάκης

Παντρεμένες,εκδ.Κέδρος

Κάποτε τα καλοκαίρια έβλεπες στην παραλία ανθρώπους να διαβάζουν με λαχτάρα βιβλία. Σήμερα βλέπεις να διαβάζουν με προσήλωση τα κινητά τους. Τουλάχιστον, κάτι διαβάζουν.

Ζοέλ Ντικέρ, Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ.
Στέφαν Τσβάιχ, Επικίνδυνος Οίκτος.
Μ.Καραγάτσης, Το 10 (για να θυμηθούμε την όχι και τόσο μακρινή Ελλάδα του 1960 και να πάψουμε να γκρινιάζουμε σαν κακομαθημένα για την κρίση).

 

Τούλα Τίγκα

Φεγγάρι στο νερό,εκδ.Ψυχογιός

"Το καλοκαίρι στον κάμπο η πλάση αχνίζει , φλέγονται οι θυμωνιές του θερισμένου σταριού ,η κατάξερη γη ραγίζει τόπους τόπους και στην παχιά σκόνη των χωματόδρομων οι οπλές των αλόγων αφήνουν βαθύ σημάδι .Το « ελληνικό καλοκαίρι» της θάλασσας και των νησιών , των τουριστών και των διακοπών , δεν το ξέρει ο κάμπος. Έχει το δικό του ."

Βιβλία αγαπημένα : «Ανεμώλια» Ισίδωρος Ζουργός , εκδόσεις Πατάκη. « Περί ανέμων και γάτων» Πασχάλης Πράντζιος , εκδόσεις Ωκεανίδα. « Μέρες Αλεξάνδρειας » Δημήτρης Στεφανάκης, εκδόσεις Ψυχογιός . « Πολύ χιόνι μπροστά στην πόρτα» Νίκη Αναστασέα , εκδόσεις Πόλις .

Πασχαλία Τραυλού

Η Μήδεια δεν χόρεψεποτέ,εκδ.Μεταίχμιο

Ελλάδα σημαίνει καλοκαίρι... Όσο κι αν προσπαθούν να μεταμορφώσουν τον Έλληνα σε σκυθρωπό Εγγλέζο, τεχνοκράτη Γερμανό ή ψυχρό, μετρημένο Ελβετό, το ελληνικό καλοκαίρι που κυλάει στο αίμα του ανανεώνει ασταμάτητα τα ρωμέικα κύτταρα και η ελληνική ψυχή αναζωογονείται κάτω από αυτό τον ήλιο, χάρη σ' αυτή τη θάλασσα, χάρη σε τούτη την ιδιότυπη ρωμέικη αισιοδοξία που μεταγγίζεται από το ελληνικό τοπίο και ποτέ δεν τελειώνει.

Προτείνω τα βιβλία:
"Και τα βουνά μίλησαν",του Καλέντ Χουσείνι (εκδόσεις Ψυχογιός)
"Η Γοργόνα",της Camilla Lackberg, εκδόσεις Μεταίχμιο
"Το παντοπωλείο "του Νίκου Ρούσσου, εκδόσεις Ιβίσκος.