29 Μαΐου 2016

Πέτρος Τατσόπουλος:"Αντλώ το δικαίωμα να επικρίνω τους άλλους,επειδή ακριβώς επικρίνω και τον εαυτό μου..."



              Πέτρος Τατσόπουλος



"Αντλώ το δικαίωμα να επικρίνω τους άλλους,επειδή ακριβώς επικρίνω και τον εαυτό μου..."

 
Χωρίς περιστροφές,αλλά και με αυτοκριτική διάθεση,ο γνωστός συγγραφέας και πρώην στέλεχος του Σύριζα,Πέτρος Τατσόπουλος,
με  αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του,"Ήμουν κι εγώ εκεί",
αύριο,Δευτέρα 30 Μαΐου 2016, στις 7 μ.μ.,στο Public (Ογλ 28 & Ι. Κονταράτου 9) 
μιλά για τον απόηχο της εμπλοκής του στην πολιτική.Με γλώσσα αιχμηρή εξηγεί 
 τους λόγους που επικρίνει την εθελοτυφλία μας απέναντι στη Χρυσή Αυγή αλλά και την  απάτη του κυβερνώντος σχήματος απέναντι στον Ελληνικό λαό.
Αναφέρεται στην εικόνα που έχουν οι Ευρωπαίοι για εμάς,ως πρώην μέλος της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στο συμβούλιο της Ευρώπης,ενώ απαντά αν προβλέπει ήττα του Σύριζα και ποιο κυβερνητικό σχήμα θεωρεί κατάλληλο να χειριστεί τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας.


«Ήμουν κι εγώ εκεί» ο τίτλος του βιβλίου σας. Ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό ή έκφραση συναισθημάτων ματαίωσης ο τίτλος; (Ήσαστε εκεί, αλλά δεν καταφέρατε ή δεν σας επέτρεψαν  να κάνετε πολλά, άρα ήσαστε και δεν ήσαστε...)

Το "Ήμουν κι εγώ εκεί" είναι πρωτίστως τίτλος κυριολεκτικός. Ήμουν εκεί. Αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς. Το "κι εγώ" ξεκαθαρίζει όμως, ευθύς εξαρχής, ότι δεν ήμουν ο μοναδικός αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς. Ως εκ τούτου, η δική μου μαρτυρία δεν μπορεί παρά να προσμετρηθεί, να συνυπολογιστεί και να συνεκτιμηθεί μαζί με τις μαρτυρίες όσων άλλων "ήταν εκεί" -ορισμένες φορές διαφορετικές ή κι εκ διαμέτρου αντίθετες από τη δική μου μαρτυρία. Δεν ισχυρίζομαι πως όλα τα είδα, όλα τα άκουσα και όλα τα προέβλεψα. Απεναντίας, προσπαθώ να αποτυπώσω τι αισθανόμουν και τι εκτιμούσα τότε που συνέβαιναν τα πράγματα και όχι να τα καπελώσω με την όποια ύστερη γνώση μου. Από ξερόλες και αγιογράφους έχει πήξει ο τόπος. Δεν χρειαζόμαστε ακόμη έναν.

    Σε μια χώρα στην οποία τίποτα δεν πάει καλά, δείχνετε σαν να θέλετε να βάλετε τα πρόσωπα και τα πράγματα στη θέση τους σχεδόν επιτακτικά;
     
     Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Δεν είμαι καλβινιστής, ξέρετε -κάποιος ηθικολόγος που κοιτάζει αφ' υψηλού το ανθρώπινο γένος και του κουνάει δασκαλίστικα το δάχτυλο. Στο βιβλίο καταθέτω την εμπειρία μου -την εμπειρία μου από τη συμμετοχή μου στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και, ευρύτερα, από την εμπλοκή μου στην ενεργό πολιτική- και αναλαμβάνω, θέλω να πιστεύω, το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί. Δεν κρύβω τα δικά μου λάθη κάτω από το χαλί -με πρώτο και μοιραίο λάθος την ίδια τη συνεργασία μου με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντλώ το δικαίωμα να επικρίνω τους άλλους, επειδή ακριβώς επικρίνω και τον εαυτό μου.

       Μιλάτε με γλώσσα αιχμηρή και δεν αποφεύγετε βαρείς χαρακτηρισμούς και επίθετα για αρκετούς πολιτικούς. Είστε βέβαιος ότι δεν αδικείτε κάποιους;

      Δεν έχω την αίσθηση ότι αδικώ κάποιους -αλλά, φυσικά, μπορεί να κάνω λάθος. Άλλωστε, οι περισσότεροι εξακολουθούν να μετέχουν στην ενεργό πολιτική (ορισμένοι, μάλιστα, από υψηλές κυβερνητικές θέσεις) και δεν αποκλείεται αύριο να μας δείξουν ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που μας δείχνουν σήμερα, όπως και σήμερα, αλίμονο, μας δείχνουν ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που μας έδειχναν χτες. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε ή, πιο απλά, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.  Σε κάθε περίπτωση, ενστερνίζομαι το ακριβώς ανάποδο από την ευαγγελική ρήση. Όχι "μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε" αλλά "κρίνετε ίνα κριθήτε".

        Μιλάτε  ανοιχτά για τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα λόγω της Χ.Α. Μπορείτε να συνοψίσετε σε μια φράση την άποψή σας;

         Μπορώ να την συνοψίσω σε μία λέξη: εθελοτυφλία. Όπως γράφω και στο βιβλίο, είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας να μην την αντιμετωπίζουμε ως μια εγκληματική, παραστρατιωτική, ναζιστική οργάνωση (αυτό που είναι, δηλαδή, και αυτό για το οποίο εξακολουθεί να δικάζεται στον Κορυδαλλό, ασχέτως αν κοντεύουμε να το λησμονήσουμε) και να την αντιμετωπίζουμε ως "μπουλούκι παρεξηγημένων περφόρμερ σε εικαστικό-θεατρικό δρώμενο". Μην αρχίσουμε τη γκρίνια, όμως, όταν θα μας έρθει η λυπητερή.

        Δεν φοβάστε την εκδικητική διάθεση κάποιων, σε περίπτωση που τους δοθεί η δυνατότητα να σας βλάψουν;

        Ε, καλά. Δεν φοβόμουν τον καιρό που τους είχα απέναντι, σε απόσταση αναπνοής, δεν θα τους φοβηθώ τώρα. Αισιοδοξώ, εξάλλου, ότι βρίσκομαι χαμηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων τους. Δεν είναι παρορμητικοί οι φασίστες, ξέρετε -μεθοδεύουν τη μοχθηρία τους, δεν την αφήνουν αχαλίνωτη. Ασφαλώς πάντοτε υπάρχει ο κίνδυνος να πέσεις πάνω σε κανένα αδέσποτο ούγκανο. Τι να κάνουμε; Δεν θα ζήσω και στη γυάλα.

           Διέκρινα αρκετές αναφορές σας φορτισμένες συναισθηματικά. Τι σας «πονάει» περισσότερο στην κατάσταση που βιώνουμε;

          Η απάτη. Για την ακρίβεια, το γαϊδουρινό πείσμα της κυβέρνησης -και του Τσίπρα προσωπικά- να μην παραδέχεται την απάτη. Μιλάει για αυτ-απάτη, κλαίγεται για χίλια δυο, σαν Μάρθα Βούρτση, αλλά δεν παραδέχεται ευθέως ότι (από ένα σημείο κι έπειτα, τουλάχιστον, όταν η εξουσία ήταν πλέον ορατή δια γυμνού οφθαλμού) σχεδίασε κι εφάρμοσε εν ψυχρώ το μεγαλύτερο σχέδιο πολιτικής απάτης στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Ίσως να πιστεύει ότι, αν παραδεχτεί κάτι τέτοιο, θα υπογράψει την πολιτική του καταδίκη -και πιθανόν έχει δίκιο. Ωστόσο, επιμένοντας στην άθλια διγλωσσία, σε αυτό το οργουελικό newspeak, τύπου "κάνω το εντελώς αντίθετο από αυτό που λέω", μας οδηγεί σε κάτι πολύ χειρότερο από τον δικό του πολιτικό θάνατο: στο θάνατο του κοινοβουλευτισμού. Στην απαξίωση της δημοκρατίας. Στην κατάρρευσή της. Στην επικίνδυνη πεποίθηση της κοινής γνώμης ότι "όλοι ίδιοι είναι". Σε ανύποπτο χρόνο, ο ίδιος ο Τσίπρας είχε πει: "Αν αποτύχω εγώ, θα έρθει η Χρυσή Αυγή". Ελπίζω να μην αποδειχτεί ως η μοναδική πρόβλεψή του όπου πέτυχε διάνα.

             Τι σας ενόχλησε περισσότερο από την εικόνα μας στην Ευρώπη το διάστημα που ήσασταν μέλος της ελληνικής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας στο συμβούλιο της Ευρώπης;

             Οι Ευρωπαίοι μας αντιμετώπιζαν με αφέλεια. Πίστευαν ότι εννοούμε αυτά που λέμε. Όταν κατάλαβαν ότι δεν εννοούμε αυτά που λέμε (κι εγώ πια τότε δεν ήμουν ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο Συμβούλιο της Ευρώπης) είδαν το φως το αληθινό. Συνειδητοποίησαν ότι, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με αυτό το αριστερο-ακροδεξιό παρδαλό μόρφωμα, μπορούσαν να περάσουν νομοθετικά και της Παναγιάς τα μάτια. Στην καμπούρα μας, φυσικά. Και στην καμπούρα της δημοκρατίας, των αντοχών του κοινοβουλευτισμού, που δεν είναι απεριόριστες. Οι Ευρωπαίοι ενδιαφέρονται για τη διάσωσή μας μόνο στο βαθμό που αυτή θα εμποδίσει και τη δική τους επιμόλυνση. Δεν μας θέλουν, σώνει και καλά, μέσα στα πόδια τους. Μια χαρά τους βολεύουμε και με καθεστώς καραντίνας.

              Πιστεύετε ότι ακόμα και σήμερα, μετά το σοκ του περασμένου καλοκαιριού και των πρόσφατων εξελίξεων, οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι ζουν ακόμη στην «κοσμάρα» τους, όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε για την περίοδο που πρωτοασχοληθήκατε με τον Σύριζα;
               
              Όσο ήμουν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, από τα μέσα του 2012 έως τις αρχές του 2014, ευελπιστούσα ότι θα επικρατήσουν οι "ρεαλιστές" επί των "ιδεοληπτικών". Έκανα λάθος. Μπορεί οι "ιδεοληπτικοί" να πήραν πόδι πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά δεν επικράτησαν οι "ρεαλιστές". Επικράτησαν οι καιροσκόποι. Επικράτησαν οι κυνικοί δίγλωσσοι -το πιο σιχαμερό είδος πολιτικών που μπορεί να σου τύχει. Αυτοί ζουν πάντοτε στην ίδια "κοσμάρα". Στην "κοσμάρα" για την πάρτη τους. Θρηνούν και υπερψηφίζουν, υπερψηφίζουν και θρηνούν -το δούλεμα πάει σύννεφο... Όσον καιρό αυτοί θα κυριαρχούν, όσον καιρό το εκλογικό σώμα δεν θα τους αποστρατεύει, δεν θα μπορούμε να είμαστε αληθινά αισιόδοξοι.

                Κάποιοι μιλάνε για πικρία από τη μεριά σας, άλλοι για ναρκισσισμό και οι υποστηρικτές σας για παράπονο που δεν καταφέρατε να εισακουστείτε. Εσείς, όταν κοιτάζετε πίσω, τι συναισθήματα έχετε;

                Το πρώτο πάθημα-μάθημα που πήρα από την ενεργό πολιτική ήταν πως, όποιες και αν είναι οι δικές σου προθέσεις, όσο αγαθές ή ιδιοτελείς, πάντοτε ο πολίτης θα σου αποδίδει τις προθέσεις που διαβλέπει ή διαισθάνεται ή υιοθετεί εκείνος. Ματαιοπονείς εάν ιδρώνεις με το στανιό να τον μεταπείσεις. Όπως λέω και στο βιβλίο: "Δεν κερδίζεις ποτέ κάποιον που ούτε διανοείται ότι θα χάσει". Οπότε; No bad feelings.

                    Βλέπετε- μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα -εκλογική ήττα του Σύριζα;
                  Τα λάθη που παραδεχόμαστε δυσκολότερα είναι τα δικά μας. Για να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος που τον ψήφισε. Βλέπετε, όμως, πως είναι πιο εύκολο να ισχυριστείς ότι δεν τον ψήφισες ποτέ παρά να μην τον ξαναψηφίσεις. Χρόνια τώρα ψάχνουμε τους ομαδικούς τάφους των Πασοκτζήδων. Πού εξαφανίστηκαν όλα εκείνα τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ; Σε λίγο θα ψάχνουμε και τους ομαδικούς τάφους των Συριζαίων. Πέρα από την πλάκα, για να μετατραπεί η φθορά σε ήττα, χρειάζεται, εκτός από την αυτοκριτική του εκλογικού σώματος, και μια αντιπολίτευση που δεν θα ομφαλοσκοπείται και θα συσπειρωθεί στο μάξιμουμ. Ελπίζω μόνο να έχουμε ακόμη ζωτικό χρόνο ως χώρα. Μην μαζευτούμε απλώς για να κλάψουμε το μακαρίτη.

                  Ποιο κόμμα ή ποιος συνδυασμός κομμάτων πιστεύετε ότι μπορεί να χειριστεί καλύτερα το μέλλον της Ελλάδας;

                    Ένα ευρωπαϊκό μέτωπο. Αυτής της Ευρώπης, της υπαρκτής, όχι της ιδεατής, που απέχει πολύ από την ιδανική Ευρώπη αλλά, είτε το θέλουμε είτε όχι, πικρά πλέον γνωρίζουμε όλοι ότι είναι και παρασάγγες η καλύτερη από τις υπαρκτές λύσεις. Ένα μέτωπο που θα εκτείνεται από τη φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, χωρίς τα εθνολαϊκιστικά, ακροδεξιά βαρίδια (φεύγουν μόνα τους, μπράβο, να πάνε στο καλό) έως τη μεταρρυθμιστική Αριστερά στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα μέτωπο αξιοπρέπειας και κοινής λογικής, σταθερά απέναντι τόσο στον δεξιό όσο και στον αριστερό λαϊκισμό που μας έφεραν στο σημερινό χάλι.

                    Έπειτα από το ανά χείρας βιβλίο σας νιώθετε ότι είστε έτοιμος να γυρίσετε στη συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων;

                     Ποτέ δεν μπέρδεψα την πολιτική με τη λογοτεχνία, ούτε θέλησα ποτέ να ανταλλάξω την όποια επίδοση στο πεδίο της μίας με αναγνώριση στο πεδίο της άλλης. Πρακτικά, ωστόσο, η ενασχόληση με την πολιτική με παρεμπόδισε στη συγγραφή. Ήδη τελειώνω το "Γκαγκάριν", το βιβλίο που είχα αρχίσει να γράφω πριν εμπλακώ στην ενεργό πολιτική. Θα είναι στα βιβλιοπωλεία το φθινόπωρο.

                      Τελικά, η εμπλοκή σας με την πολιτική είναι μια πληγή για εσάς που δεν θα κλείσει ποτέ;

                       Αναφέρεστε στην πρώτη φράση του "Ήμουν κι εγώ εκεί", μια φράση που δανείζομαι από τον κεντρικό ήρωα μιας γαλλικής ταινίας. Ως αίσθηση ρευστότητας και ανεκπλήρωτου -ναι, πράγματι. Ως ανοιχτός λογαριασμός, όχι. Κάλλιστα μπορώ να ζήσω χωρίς την εμπλοκή στην ενεργό πολιτική, όπως έζησα τα συντριπτικά περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Δεν την θεωρώ αυτοσκοπό. Ούτε την αποκλείω. Αν υπάρξει "λόγος σοβαρός", που λέει και το τραγούδι.




                      Πέτρος Τατσόπουλος,
                      "Ήμουν κι εγώ εκεί",εκδ.Μεταίχμιο



                      Πρόκειται για μια χαρισματική πρωτοπρόσωπη αφήγηση της εμπλοκής του συγγραφέα με την πολιτική, τους πολιτικούς και την άσκηση της εξουσίας. Την πολιτική εξομολόγηση του Τατσόπουλου διαδέχεται μια σειρά πολιτικών κειμένων του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τα οποία αφορούν την επίμαχη περίοδο της κρίσης 2012 - 2016 και διερευνούν τα αίτια αλλά και τις διεξόδους από μιαν εποχή που όλοι ευχόμαστε να αφήσουμε πίσω μας το συντομότερο…(Ξ.Μπρουντζάκης,το Ποντίκι)

                      Στις 420 σελίδες υπάρχουν τα πολιτικά κείμενα που έγραψε από το 2012 μέχρι το 2016 και μια εκτενής εξομολογητική αφήγηση της εμπλοκής του με την πολιτική που καταλαμβάνει περίπου το 1/4 του βιβλίου. Με αναφορές σε πρόσωπα, καταστάσεις και διαλόγους που προκαλούν και γέλιο, έστω κι αν τις περισσότερες φορές είναι πικρό.(Γ.Επτακοίλη,Καθημερινή).

                      Βιογραφικό
                      Ο Πέτρος Τατσόπουλος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο τον Δεκέμβριο του 1959. Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε ως ασκούμενος κοινωνικός λειτουργός, συν-σεναριογράφος (Οι απέναντι[1981] του Γιώργου Πανουσόπουλου, Υπόγεια διαδρομή [1983] του Απόστολου Δοξιάδη), δημοσιογράφος, σύμβουλος εκδόσεων και παρουσιαστής πολιτιστικών εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση: Πνεύμα αντιλογίας (ΕΤ-1, 1999-2000), Μεγάλοι Έλληνες (Ελ. Βενιζέλος, ΣΚΑΪ, 2009), 1821 (ΣΚΑΪ, 2011), Μπρα Ντε Φερ (Action24, 2014). Μαζί με τον Κώστα Μουρσελά, τον Γιώργο Σκούρτη και τον Αντώνη Σουρούνη μετείχε στο Παιχνίδι των τεσσάρων (1998). Έχει εκδώσει τα βιβλία: Οι ανήλικοι (1980), Το παυσίπονο (1982), Κινούμενα σχέδια (1984), Η καρδιά του κτήνους (1987 – μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ρένο Χαραλαμπίδη το 2005), Η πρώτη εμφάνιση (1994), Ανάλαφρες ιστορίες (1995), Κομεντί (1999), Πιπέρι στη γλώσσα (2000), Το ραβδί και το καρότο (2004), Ο ουρανός στο κεφάλι μας (2004), Τιμής ένεκεν(2004), Πικάντικες ιστορίες (2005), Η καλοσύνη των ξένων (2006), Νεοέλληνες (2007), O Σίσυφος στο μπαλκόνι (2009 – Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το βιβλίο για τα βιβλία (2010). Διηγήματα και μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, τουρκικά και τσεχικά. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων την περίοδο 2001-3, υπό την προεδρία του Βασίλη Βασιλικού. Βραχύβιος αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου το 2010. Τον Μάιο του 2012 εκλέχτηκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκπρόσωπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Από τον Ιανουάριο του 2014 έως το τέλος της ίδιας χρονιάς ήταν ανεξάρτητος βουλευτής. Έχει δύο παιδιά, τον Γιάννη και τη Δανάη.