Παύλος Σάμιος "Για να βιώσουμε την Τέχνη πρέπει να έχουμε την ψυχή μας ανοιχτή,τα μάτια μας ανοιχτά και το μυαλό μας χωρίς προκαταλήψεις."

             Παύλος Σάμιος

"Για να βιώσουμε την Τέχνη να έχουμε την ψυχή μας  ανοιχτή και το μυαλό μας χωρίς προκαταλήψεις."

Συναντηθήκαμε με τον Παύλο Σάμιο στη γκαλερί δ,όπου εκθέτει συλλογή έργων του με τίτλο:"Τα Καθημερινά",μια σειρά 19 έργων που θα βρίσκονται στον Βόλο μέχρι και τις 6 Φεβρουαρίου.

Πώς ο γνωστός ζωγράφος βλέπει τα πράγματα που σχετίζονται με τις Τέχνες στην Ελλάδα της Κρίσης;Ποια είναι τα προσεχή βήματά του και με ποιον τρόπο μπορούμε να διαβάσουμε και να βιώσουμε την Τέχνη;

Η έκθεση της συλλογής σας με τίτλο "Καθημερινά" στη γκαλερί δ,στον Βόλο..Μιλήστε μας για τα έργα σας αυτά.

Κατ' αρχήν θέλω να πω ότι είχα πάρα πολύ καιρό να έρθω στο Βόλο και διαπίστωσα πόσο όμορφη είναι η πόλη.Όλη αυτή η παραλία χωρίς αυτοκίνητα θυμίζει μια Ελλάδα που έχουμε ξεχάσει τελείως γιατί δημιουργεί μια ατμόσφαιρα καταπληκτική.Είναι πολύ όμορφο να πίνεις τον καφέ σου και να επισκέπτεσαι μέρη όπως μία έκθεση.Επίσης με εντυπωσίασε το αρχαιολογικό μουσείο:έχω ήδη πει σε όλους πως έτσι κι έρθετε στο Βόλο μην τυχόν και δεν πάτε στο καταπληκτικό αυτό μουσείο,είναι μοναδικό.

Σχετικά με την  έκθεση δέχτηκα μία πρόταση από τον Θανάση τον Δουλκέρογλου για να πλαισιώσω το χώρο με τα έργα μου.Μού είπε πως για χρόνια δεν υπήρχε στο Βόλο μία ιδιωτική γκαλερί και σίγουρα αυτό δεν ήταν καλό για την κουλτούρα των ανθρώπων μιας μεγάλης πόλης.Μου αρέσει να "βλέπουν" οι άνθρωποι,άσχετα αν τους αρέσει ή όχι,αλλά να βλέπουν, να σκέφτονται  και να αισθάνονται.Αυτό έχει σημασία.Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 6 Φεβρουαρίου.

Συνηθίζουμε να λέμε πως στην επαρχία δεν υπάρχει το αντίστοιχο υπόβαθρο για την ανάδειξη των Καλών Τεχνών.Με τις εκθέσεις σας και την επαφή σας με τον κόσμο των άλλων μεγάλων πόλεων τι διαπιστώνετε εσείς;

 

Βέβαια και  υπάρχει  υπόβαθρο.Δεν είναι όλοι γνώστες ή λάτρεις,αλλά το κέρδος είναι να βρεις κάποιον που δεν ήταν και θέλει να γίνει.Αυτόν που δεν ήξερε, είδε κάτι που τον παρακίνησε,κάτι που του άρεσε και τελικά αρχίζει να έρχεται  και αυτός…Παίρνεις μαζί σου κόσμο κάπως έτσι..είναι η αιτία για να πάρεις  μαζί σου κόσμο..

Είναι ελιτίστικη μορφή τέχνης η ζωγραφική; 

Όχι, καθόλου,καθόλου.Το ελιτίστικο έχει κάτι το σνομπ και δεν μου αρέσει καθόλου,ούτε σαν λέξη μου αρέσει.Υπάρχει μία ποιότητα στα πράγματα,είναι μία Τέχνη η οποία εκφράζει τη ζωή μας από μία ποιότητα, ποιητική κα καλλιτεχνική,οπότε αυτό δεν είναι ελιτίστικο.Μπορεί κάποιες φορές να περιγράφει πράγματα άσχημα ή άγρια ,αλλά λένε την αλήθεια.Και η αλήθεια δεν μπορεί να είναι ελιτίστικη.

Πώς εξηγείτε,το γεγονός ότι ενώ  η πλειονότητα των παιδιών αρέσκεται να ζωγραφίζει ,ως ενήλικες δεν έχουν σχέση και γνώση για τα εικαστικά;

Μα "δεν είναι" επειδή δεν τους δόθηκε η ευκαιρία.Να,όπως εδώ που πια υπάρχει μία αίθουσα Τέχνης για να παρακολουθεί μια πόλη 150.000 ανθρώπων. Θα έχουνε την ευκαιρία ανά ενάμιση μήνα να βλέπουν κι έναν άλλον ζωγράφο.Αν αυτές οι γκαλερί ήταν πέντε είναι σίγουρο ότι σε δέκα χρόνια οι άνθρωποι θα είχαν μάθει να βλέπουν και  να αγαπάνε την Τέχνη .Είναι θέμα κουλτούρας ,Παιδείας..

 Έχετε ζήσει,εργαστεί και δημιουργήσει στο Παρίσι για πολλά χρόνια.Πού υπολείπεται και πού υπερτερεί(αν συμβαίνει αυτό) σε σχέση με την Τέχνη σας η Ελλάδα;

Έχω ζήσει για 17 χρόνια στο Παρίσι.Βέβαια και βλέπω πως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη  έχουν εξαιρετικούς χώρους και κάνουν θαυμάσιες εκθέσεις,δεν υπολείπονται σε κάτι..Αυτό που μας λείπει είναι ότι είμαστε κλεισμένοι σαν άνθρωποι σε μία οικογένεια ελληνική.Και δεν έχουμε έναν άνθρωπο,έναν Ιόλα,έξω,που να μπορεί να πάρει τα νέα παιδιά  να τα στείλει προς τα έξω ,ώστε να μπορέσουν να έχουν επαφή με τα πράγματα εκεί.Είμαστε μία Ευρωπαϊκή χώρα η οποία ζει αποκλεισμένη…Διότι εδώ δε μιλάμε για τα ελληνικά προϊόντα όπως είναι η φέτα και το λάδι,μιλάμε για την Τέχνη.Πολύ λίγα πράγματα φεύγουν έξω .Κι έχουμε πολύ ωραία πράγματα.Δηλαδή θα έπρεπε να υπάρχει ένας φορέας,ένα υπουργείο,ένας σύλλογος ή ένας έξυπνος άνθρωπος, να δημιουργήσει μία κατάσταση,ώστε και να στέλνουμε και να φέρνουμε.Συνήθως στέλνουμε αλλά δεν φέρνουμε ,ενώ θα έπρεπε να κάνουμε ανταλλαγές κουλτούρας σε επίπεδο μουσειακό.Αυτό είναι το ένα.Το άλλο είναι να μπορέσουν οι άνθρωποι από εδώ να εργαστούν και να δουλέψουν για γκαλερί ,για θέατρα.κλπ..Η Τέχνη είναι μεγάλη,δεν είναι ένα πράγμα  μικρό.

Διδάσκετε στη σχολή Καλών Τεχνών.Πόσο ταλέντο αλλά και πόση εξάσκηση χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα αξιόλογο έργο; Τι βλέπετε στα παιδιά αυτά;

Πιστεύω ότι έχουμε ταλαντούχους ανθρώπους,δεν σταματά ποτέ αυτό.έχουμε ένα ποτάμι από νέους ανθρώπους οι οποίοι κατεβάζουν ιδέες και κάνουν σπουδαία δουλειά,σε όλα τα επίπεδα.Εγώ,ας πούμε, που διδάσκω  ας πούμε αρχαία παράδοση,αρχαία Ελλάδα,Βυζάντιο και όλη και όλη την αρχαία Ελληνική ζωγραφική.Αν βλέπατε τι κάνουν τα παιδιά που πρωτοέρχονται,θα αντιλαμβανόσαστε ότι έιναι στο αίμα τους .Το τι θα γίνει με αυτά τα παιδιά έχει να κάνει με όσα σας είπα και πιο πριν.Βλέπεις παιδιά με ταλέντο να δουλεύουν σε τυπογραφεία ή σε φωτοαντιγραφικά.Δεν έχει μία προϋπόθεση  το κράτος να πάρει το παιδιά με ταλέντο ,να τους δώσει μια υποτροφία ,να τα στείλει έξω, να μείνουνε εκεί δυο τρία χρόνια .

Γιατί η Τέχνη πώς να το κάνουμε είναι ακριβή .Θέλει και χρήματα και κίνηση.Δεν γίνεται έτσι.

Υπάρχει ελπίδα για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό στην Ελλάδα της Κρίσης;Ποια η δική σας αίσθηση;

Με την πολιτική κατάσταση που υπάρχει τώρα;;

Οι άνθρωποι έχουν εδώ άλλα προβλήματα πολύ πιο σημαντικά και δυστυχώς όλη η Παιδεία πάει περίπατο…

Δυστυχώς έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα,δεν βλέπω εξέλιξη.Δεν υπάρχει προώθηση της Παιδείας.Δεν γίνεται έτσι Παιδεία…

 Τα έργα σας που φιλοτέχνησαν τα -συλλεκτικής αξίας-ημερολόγια της ΑΓΕΤ,βρίσκονται ακόμα σε πολλά σπίτια της πόλης μας και φυσικά θαυμάζονται σε όλη την Ελλάδα.Τι μνήμες έχετε από τη συνεργασία σας αυτή;

Το πρώτο ημερολόγιο το έκανα όταν ακόμα ζούσε ο ΑλέξανδροςΤσάτσος(ο πατέρας).Του είχα προτείνει ως θέμα το Άγιο Όρος,όμως εκείνοι δεν ήθελαν θέμα με την εκκλησία ή την παράδοση.

Εγώ όμως επειδή είχα βρεθεί εκεί στα 18 μου με το δάσκαλό μου τον Μυλωνά και επειδή  είχα δει τα Μοναστήρια και τα φωτογράφιζα,ήξερα πόσο όμορφα ήταν.Εγώ  λοιπόν πήγα στο ‘Αγιο Όρος ,άρχιζα να ζωγραφίζω  τα μοναστήρια επιτόπου(παρόλο που δεν είχα την έγκρισή του)και  είχα ζωγραφίσει καμιά εικοσαριά.

Είχα μείνει 40 μέρες και όταν τα έδειξα στον Τσάτσο ξετρελάθηκε,δεν πίστευε πόσο ωραία ήταν τα Μοναστήρια (και ίσως και η ζωγραφική μου)αλλά κυρίως τον αντικείμενο.Κάναμε τελικά το πρώτο ημερολόγιο,είχε μεγάλη επιτυχία και νομίζω ότι άρεσε σε όλους.

Μετά από χρόνια ζήτησαν από τον Χατζηκυριάκο, ο οποίος είχε σχέση με τη γυναίκα του Τσάτσου(η οποία ήταν από τα Ψαρά),να κάνει ημερολόγιο με θέμα  τα Ψαρά.Εκείνος μίλησε με τον Τσαρούχη,του οποίου η μάνα ήταν από τα Ψαρά,για να το κάνει εκείνος,αλλά οΤσαρούχης επειδή ήταν μεγάλος μου είπε να το κάνω εγώ.Του είπα :"Γιάννη μου,εγώ έχω ήδη κάνει ημερολόγιο για την ΑΓΕΤ".Εκείνος όμως μου είπε :"θα πας εσύ".Μίλησε ,λοιπόν στον Τσάτσο κι έτσι έκανα και το ημερολόγιο με τα Ψαρά.

Αξιοσημείωτο είναι πως όταν πρωτοέφτασα εκεί είπα :"τι θα ζωγραφίσω από εδώ";.Ζώντας,όμως,εκεί και γνωρίζοντας τους θαυμάσιους κατοίκους του νησιού και γνωρίζοντας τις γωνιές  μιας πόλης που φαινομενικά δεν είχε τίποτα,ανακάλυψα πως τελικά είχε τόσα πολλά.

Ταξίδεψα εκεί και τις τέσσερις εποχές,για να συλλάβω το τοπίο και την  ατμόσφαιρα κάθε εποχής και βγήκε τελικά κι αυτό ένα πολύ ωραίο ημερολόγιο,νομίζω.

Ετοιμάζετε και μία άλλη  έκθεση.Θέλετε να μας πείτε γι αυτή;

Στη Λαμία,στην αίθουσα  Τέχνης Κοντόπουλου,μία μεγάλη αίθουσα γύρω  στα 17 επί 10 μέτρα,στέλνω 35 έργα δύο άλλων διαφορετικών ενοτήτων με τίτλο: «Ένας επικούρειος της Ζωγραφικής», η οποία εγκαινιάζεται το Σάββατο 23 Ιανουαρίου και θα τελειώσει στις 23 Μαρτίου.Θα  διαρκέσει 2 μήνες και θα είναι και εκπαιδευτικής μορφής η έκθεση αυτή.

Στο Βόλο έχω δώσει  19 έργα με τίτλο «Τα Καθημερινά»

Αυτές οι δύο εκθέσεις που είναι χρονικά κοντά ,δείχνουν όλο το φάσμα της τελευταίας  μου ζωγραφικής .Τα "Καθημερινά",με σκηνές από την καθημερινότητα ενώ τα άλλα έργα είναι πιο πνευματικά,έχουν ένα concept πιο αρχαιοελληνικό..

Για να "διαβάσουμε"και να "βιώσουμε"την Τέχνη τι εφόδια ,εν τέλει,χρειαζόμαστε;

Την ψυχή μας  ανοιχτή,τα μάτια μας ανοιχτά και το μυαλό μας χωρίς προκαταλήψεις.Να αφήνεται κάποιος σ’ αυτό που βλέπει, σαν μωρό παιδί ,σαν να είναι η πρώτη φορά που κοιτάζει κάτι..

Να μην σκέφτεσαι αυτά που ξέρεις.Ξέχασέ τα όταν βλέπεις ένα έργο Τέχνης.Αφέσου στο έργο.Γιατί το πρόβλημα με την Τέχνη αλλά και με  εμάς που ζωγραφίζουμε δεν είναι να είναι ωραίο και να αρέσει μόνο,είναι ο άνθρωπος που το βλέπει να συγκινηθεί.Αν συγκινηθείς,το κερδίσαμε το παιχνίδι.Η συγκίνηση είναι πριν τη  σκέψη,είναι πριν από τη λογική,είναι όταν βλέπεις κάτι και λες:Aααααα'!!!!!Αυτό το αααα,αυτό το α! είναι όλη η ιστορία!

ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΜΙΟΣ

Ο Παύλος Σάμιος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948.

Από μικρός ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και το σχέδιο βοηθώντας τον πατέρα του στο εργαστήριο παπουτσιών. 

Aγάπησε τη θρησκευτική ζωγραφική που τον κέρδισε από πολύ νωρίς και εργάστηκε στο εργαστήρι Αγιογραφίας του Διονύση Καρούσου μέχρι τα δεκαοκτώ του χρόνια. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου στο Εργαστήρι του Πάνου Σαραφιανού και πέρασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. 

Δάσκαλοί του ήταν ο Νίκος Νικολάου στο Προκαταρκτικό και ο Γιάννης Μόραλης στο Εργαστήριο Ζωγραφικής. Ο Νίκος Νικολάου είχε σαν αρχή το σχέδιο και την παράδοση της Αρχαίας Ελληνικής Τέχνης και ο Γιάννης Μόραλης εισήγαγε τους σπουδαστές του στη σύγχρονη τέχνη. Σπουδαίοι δάσκαλοι που τους οφείλει πολλά, όπως επίσης και στο Γιάννη Τσαρούχη. Είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει στο Παρίσι και να μάθει τόσα πολλά για την ελληνική παράδοση, μέσα από τα μάτια ενός μοναδικού ζωγράφου που στα πρώτα του έργα τον επηρέασε πολύ. Την ίδια εποχή ήταν στη μοναδική παρέα του «Μαγεμένου Αυλού», όπου ο Μάνος Χατζιδάκις, μάγος του λόγου και γνώστης της ανάγκης των νέων, τους έμαθε να σκέπτονται χωρίς όρια.

Από το 2000 είναι καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (Εργαστήριο παραδοσιακής ζωγραφικής fresco-βυζαντινές εικόνες-χειρόγραφα). Έχει ζωγραφίσει με την τεχνική του fresco πολλές μικρές εκκλησίες.

Φίλιππος Πλιάτσικας "Το μόνο που μπορώ να προσπαθήσω να αλλάξω είναι ο εαυτός μου, τα υπόλοιπα χρειάζονται ομαδική δουλειά..."

         Φίλιππος Πλιάτσικας

"Το μόνο που μπορώ να προσπαθήσω να αλλάξω είναι ο εαυτός μου, τα υπόλοιπα χρειάζονται ομαδική δουλειά..."

Συνομιλήσαμε με τον Φίλιππο Πλιάτσικα με αφορμή το πρώτο βιβλίο του με τίτλο "Το Όνομα", που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδ. Καστανιώτη.Ο καταξιωμένος μουσικός που θα βρίσκεται το ερχόμενο Σάββατο ,23 Ιανουαρίου,στο Lab Art,

μιλά και για τη νέα δισκογραφική του δουλειά,στίχοι της οποίας περιέχονται στο βιβλίο.

"Το όνομα",ο τίτλος του του βιβλίου σας,με τους ήρωές σας να αναζητούν το αληθινό όνομα του Θεού.Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια γι αυτό;

Στο “Όνομα” οι τρεις φανταστικοί χαρακτήρες που δημιουργήθηκαν στο κεφάλι μου ψάχνοντας το όνομα του θεού, το όνομα του κόσμου, ουσιαστικά έψαχναν το δικό τους όνομα, τον εαυτό τους. Είναι όλο το κείμενο ένας συμβολισμός. 

Γράφετε  στίχους και τραγούδια που αγαπιούνται ιδιαίτερα  από το μουσικόφιλο κοινό.

Η απόφασή σας για τη συγγραφή του βιβλίου πώς προέκυψε;

"Το Όνομα" προέκυψε ως αναστεναγμός, με μια ανάσα.Ήταν μια χειμαρρώδης παρόρμηση.Δεν ξέρω γιατί και ούτε προς το παρόν με ενδιαφέρει να το ψάξω, απλά προέκυψε. Οι χαρακτήρες ζωντάνεψαν μέσα απ' το χαρτί και έζησαν μαζί μου για ενάμιση χρόνο περίπου. Πρόκειται για μια μυθοπλασία, για μια φανταστική ιστορία που γεννήθηκε εξ' ολοκλήρου στο κεφάλι μου.Αν αυτό είναι τυχαίο ή όχι,θα το δείξει ο χρόνος. 

Πόσο επιτακτική θεωρείτε την αφύπνιση των λαών σήμερα,που η τρομοκρατία και οι πράξεις βίας στο όνομα της θρησκείας έχουν λάβει διαστάσεις μάστιγας ή και παγκόσμιου πολέμου;

Για τη βία ως μορφή αντίδρασης, αυτό που πάντα αισθανόμουν και εξακολουθώ να αισθάνομαι είναι πως το μόνο που καταφέρνει είναι να τροφοδοτεί την απόλυτη μηχανή της βίας που είναι η εξουσία με το καλύτερο δυνατό καύσιμο:Το αίμα.  

Τα πολλαπλά πρόσωπα της βίας απέναντι στον συνάνθρωπο,στο παιδί στη γυναίκα.Τι οδηγεί όσους αρέσκονται στην άσκησή της;

Σ’ αυτό θα πρέπει να απαντήσουν οι ειδικοί. Το μόνο που ξέρω εγώ είναι ότι η βία γεννάει βία.

 

Τα βασικά προβλήματα της πατρίδας μας ποια θεωρείτε ότι είναι;Έχουμε ανεκτικότητα απέναντι στους άλλους λαούς;

Έχουμε αντιφατικές συμπεριφορές:την ίδια στιγμή που μπορεί να επιδείξουμε ένα ακραία καλό πρόσωπο,υπερασπιζόμενοι πανανθρώπινες αξίες, μπορούμε κάλλιστα σε μια άλλη γωνιά της χώρας μας να επιδεικνύουμε το ακριβώς αντίθετο. Αλλά αυτό είναι ένα απο τα χαρακτηριστικά του λαού μας, με το οποίο έχουμε να αναμετρηθούμε.

Ποια θεωρείτε  ότι είναι τα πιο βασικά χαρίσματα σε έναν άνθρωπο;

Γενναιοδωρία, αίσθηση δικαίου, ευφυία και έμπνευση.

Η ποίησή σας διανθίζει το βιβλίο σας.Μιλήστε μας γι αυτό.

Τα τραγούδια του νέου δίσκου είναι αυτά που λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος σε κάποιες από τις ενότητες του βιβλίου. Έχουν άμεση σχέση με αυτό ,όπως και το βιβλίο με αυτά.

Η εικονογράφηση στο βιβλίο σας έχει  συμβολικό ρόλο στην εξέλιξη της μυθοπλασίας;

Η εξέλιξη της εικόνας προς την ολοκλήρωση της είναι ο συμβολισμός της εξέλιξης της αναζήτησης των ηρώων προς τον τελικό τους σκοπό. 

Η σχέση σας με την πόλη μας καθώς και η παρουσία σας στις 11 Ιανουαρίου στον Βόλο;

Με το Βόλο έχω μια σχέση πολύ στενή λόγο και της αγάπης που έχω στο βουνό του Πηλίου και έχω περάσει πολύ μεγάλο μέρος απ’ τη ζωή μου μέσα και γύρω από αυτή την πόλη. Στις 23 Ιανουαρίου λοιπόν στο Lab Art είναι μια ακόμα καλή ευκαιρία να ξαναβρεθούμε με παλιούς και νέους φίλους και να περάσουμε ένα από αυτά τα μαγικά βράδια που έχουμε ζήσει σε αυτό το χώρο και τις προηγούμενες φορές που τον έχουμε επισκεφτεί.

Αν θα μπορούσατε να αλλάξετε στον κόσμο....

Το μόνο που μπορώ να προσπαθήσω να αλλάξω είναι ο εαυτός μου, τα υπόλοιπα χρειάζονται ομαδική δουλειά και ελπίζω κάποια στιγμή να είμαστε όλοι έτοιμοι να την κάνουμε.

Φίλιππος Πλιάτσικας,

"Το Όνομα",εκδ.Καστανιώτη

 Το μυθιστόρημα του Φίλιππου Πλιάτσικαμε τίτλο «Το Όνομα»  κυκλοφόρησε παράλληλα με το νέο  του δίσκο με τίτλο «Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος».

Ο δίσκος περιλαμβάνει τα τραγούδια που συναντάει ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου και που παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.

  

Στο πρώτο βιβλίο του Φίλιππου Πλιάτσικα τρεις άνθρωποι αναζητούν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, το όνομα του Θεού, το όνομα του Κόσμου, το πιο μεγάλο μυστικό που είναι καλά κρυμμένο από την αρχή του χρόνου.

 O Ντάνιελ που ξαναέγινε Άγγελος. Ένας άνθρωπος που μπόρεσε να βγει από την παραβατική ζωή στο φως – ως τη στιγμή που αυτό το φως το έκρυψε ο καπνός μιας μεγάλης πυρκαγιάς.

Ο Αμπντ-αλ-Μπάρι. Ένας Ιρανός μετανάστης που η συγκάλυψη των ρατσιστών φονιάδων της κόρης του τον μετέτρεψε σε αμείλικτο μαχητή, σε έναν μοναχικό λύκο.

Η  Ιφιγένεια.Μια κοπέλα που σπούδασε μαθηματικά, αλλά κατέληξε να ασχολείται με τη μουσική, παίρνοντας άθελά της το ρόλο του «αμνού» σε μια ιστορία αυξανόμενου θρησκευτικού φανατισμού, αδικιών, ψέματος, αλλά και ελπίδας στο τέλος της διαδρομής.

Ψάχνουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, το αληθινό όνομα του Θεού. Το αληθινό όνομα του Κόσμου. Το πιο μεγάλο μυστικό, που είναι καλά κρυμμένο από την αρχή του χρόνου.

Όταν εμφανίζεται μπροστά τους «τυχαία», τους οδηγεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να δουν από πολύ κοντά το πρόσωπο της θυσίας, όπως και να βρεθούν στην αντίπερα όχθη, αντιμέτωποι με το σκοτάδι που συχνά σκεπάζει τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής.

 Βιογραφικό

O Φίλιππος  Πλιάτσικας

γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου άρχισε να ασχολείται με τη μουσική το 1987. H πρώτη του δισκογραφική δουλειά κυκλοφόρησε το 1989. Είναι ιδρυτικό μέλος ενός από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα, των Πυξ Λαξ, που αγαπήθηκαν από το ελληνικό κοινό μέσα από πολυάριθμα τραγούδια: «Μοναξιά μου όλα», «Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις», «Δε θα δακρύσω πια για σένα», «Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο» και άλλα.

Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος το 2004, ο Φίλιππος Πλιάτσικας συνέχισε το μουσικό  του ταξίδι με την επιτυχία και την αποδοχή του κόσμου να τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα. «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», «Πού να πάμε», «Πόλη χιόνι», «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη» είναι μερικά από τα τραγούδια που σηματοδότησαν την προσωπική του πορεία.

Όλα αυτά τα χρόνια της μουσικής του περιπλάνησης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με κορωνίδα την  παράσταση«The other side of Greece», είχε τη χαρά να συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες και ξένους  καλλιτέχνες , όπως τη Nina Hagen, τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα, τον Gordon Gano, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Eric Burdon, τονΓιώργο Χωραφά και τον Sting.

Μαγδαληνή Θωμά "Μόνος τρόπος να επικοινωνήσουμε με τον βαθύτερο εαυτό είναι να τον δούμε από απόσταση..."

  Μαγδαληνή Θωμά

 

                                          

           

"Το ταξίδι είναι, πρώτα απ' όλα, ένας γυρισμός."

 

Με αφορμή τη νουβέλα με τίτλο:"Θα ερχόσουν μαζί μου στη Νορβηγία;"(vakxikon) η σημερινή συνάντηση με τη συγγραφέα του βιβλίου Μαγδαληνή Θωμά.

Έχοντας ταξιδέψει σε πολλούς προορισμούς(και στη Νορβηγία,φυσικά), η συγγραφέας καταθέτει μια καταβύθιση στο ανθρώπινο βίωμα ενώ ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και φαντασιακό, περνώντας μας από τη λογοτεχνία του ταξιδιού στο ταξίδι της λογοτεχνίας.

Η Μαγδαληνή  Θωμά,τελείωσε τη συγγραφή του βιβλίου της στον Κατηγιώργη,ενώ διδάσκει με την ιδιότητα της φιλολόγου σε Λύκειο της πόλης μας.

 

"Θα ερχόσουν μαζί μου στη Νορβηγία",το ερώτημα και τίτλος του βιβλίου σας,που προσωπικά το εξέλαβα σαν μία καταβύθιση στον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας σας.Πείτε μας λίγα λόγια.Όλη η αφήγηση του βιβλίου είναι μια άσκηση μελέτης ενός ψυχισμού στα όρια της διαταραχής και της διασχιστικής σχέσης με την πραγματικότητα. Το ζητούμενο ήταν, πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να έχει και λογοτεχνικό ενδιαφέρον, να υποβάλλει δηλαδή τα στοιχεία εκείνα της πλοκής και της δράσης που θα κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη ζωντανό, ίσαμε το τέλος. Αν πετυχαίνει ο στόχος αυτός, τότε και οι προθέσεις δικαιώνονται. Όσο για τον τίτλο, το επισημάνατε σωστά: είναι ένα ερώτημα που δεν αφορά απλώς ένα ταξίδι στη Νορβηγία, αλλά και στο απόκρημνο βίωμα γενικότερα, στην τόλμη της αναζήτησης και της ακραίας εμπειρίας, στη δοκιμή του καινούργιου και στη δοκιμασία της ζωής. Ταξίδι στον εξωτερικό, μα και στον εσωτερικό χρόνο, μια πρόσκληση-πρόκληση εξερεύνησης και ανακάλυψης της σκοτεινής πλευράς των πραγμάτων. Κάπως έτσι, από τη λογοτεχνία του ταξιδιού, περνάμε στο ταξίδι της λογοτεχνίας!

 

Πόσο εύκολο είναι το πραγματικό με το φανταστικό να συνυπάρξουν και να καθορίσουν τις αποφάσεις μας;

Και πόσο ο χώρος (οι συνθήκες)και ο χρόνος(timing) συντελούν σ αυτό;

Τις πιο πολλές φορές επικεντρώνουμε στο φαντασιακό βίωμα της πραγματικότητας και μας ξεφεύγει η αλήθεια της, ερμηνεύοντας τα πράγματα με βάση τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Αλλά, αν δεν μπορεί κανείς να κρατήσει αποστάσεις από τον ίδιο του τον εαυτό, δεν μπορεί ούτε και να τον καταλάβει. Φαίνεται αντιφατικό, αλλά ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουμε με τον βαθύτερο εαυτό μας είναι να τον δούμε από απόσταση, κρίνοντας και δια-κρίνοντας τις πτυχές του, όπως ο πιλότος ξεχωρίζει από ψηλά τις πλαγιές ενός βουνού. Οι συνθήκες μάς διαμορφώνουν έναν τρόπο λειτουργίας, δράσης και αντίδρασης και ο χρόνος μάς φέρνει μπροστά το απρόβλεπτο, μα και το αναπότρεπτο. Μέσα απ' αυτά κερδίζεται και χάνεται το παιχνίδι της ζωής.

Οι περισσότεροι άνθρωποι διερωτώνται  με το :τι θα συνέβαινε αν...πόσο η αναβλητικότητα και η ανασφάλεια μας υποβάλλουν σε λάθος επιλογές;

Αυτό ακριβώς! Καταβροχθίζει κανείς τα χρόνια και μετά γυρνάει πίσω και κοιτάζει αυτό που έζησε και αναρωτιέται τι θα έκανε, αν μια δεδομένη στιγμή διάλεγε τη ζωή του αλλιώς με άλλους όρους. Θα μπορούσε να είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, σκέφτεται. Ένα τέτοιο παιχνίδι ανάμεσα στο πιθανό και το δεδομένο, το ενδεχόμενο και το αναπότρεπτο προσπάθησα να αφηγηθώ και στη νουβέλα μου. Το να ζήσει κανείς τη ζωή του σαν ένας «άλλος» είναι κοντά σ' αυτό που εκφράζει ο Rimbaudστον εξαίσιο στίχο του, «εγώ είναι ένας άλλος» (“Je est un autre”). Είναι το αίσθημα του να ζεις από κεκτημένη ταχύτητα μέσα σε αντανακλαστικά που εσύ ο ίδιος συντηρείς και που σε ξεπερνάνε. Ζούμε μέσα σε σταυροδρόμια επιθυμίας και κουβαλάμε τον σταυρό σ' όλο τον δρόμο που διαλέγουμε!

Ποιοι είναι οι λογοτέχνες που καθόρισαν την γραφή σας;

Να μνημονεύσω κλασικούς για την απόλαυση της ανάγνωσης, François Mauriac, Honoré de Balzac, Guy de Maupassant, Gustave Flaubert, διασχίζοντας και κάποια λογοτεχνία του φανταστικού, Théophile Gautier, Aloysius Bertrand, Εdgar Allan Poe, από την άλλη, HenriJames για να περάσω μετά στους δικούς μας, μια αγωγή του λόγου προσφιλής, όπως δοκιμάζεται στα ποιητικά γυμνάσματα του Διονυσίου Σολωμού και σφυρηλατείται με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη. Ακολουθούν οι: Κ. Θεοτόκης, Κοσμάς Πολίτης, Μ. Καραγάτσης,Άρης Αλεξάνδρου, Παύλος Μάτεσις, Θανάσης Βαλτινός. Ενδιαφέρον έχει και η αστυνομική λογοτεχνία με την ευρηματική της πλοκή, ξεχωρίζω τα σενάρια του Γερμανού Herbert Reinecker, τους Σουηδούς Henning Mankell,Johan Theorin. Η πειραματική γραφή δεν μου προσφέρει ιδιαίτερη απόλαυση, αλλά έχω την αίσθηση ότι πάντα μου κεντάει το μυαλό, όταν γράφω, ένα άκουσμα από το Γιώργο Χειμωνά, το αντηχείο του λόγου ή της σιωπής του. Από την άλλη μεριά, η μελέτη της ψυχανάλυσης μ' έχει βοηθήσει στη συνεχή προσπάθειά μου να ισορροπήσω, εκτός απ' τον δικό μου χαρακτήρα κι εκείνον των ηρώων μου.

Έχετε ταξιδέψει σε πολλά μέρη.Θέλετε να μας μιλήσετε γι αυτά;

Τι σημαίνουν (αυτά)τα ταξίδια για εσάς;

Το ταξίδι είναι, πρώτα απ' όλα, ένας γυρισμός. Μια επιστροφή στην άγνωστη πατρίδα, ένας νέος χρόνος που βουτάει στον παλιό. Είναι η ευχετική πρόταση να μάθεις και να πάθεις, να γνωρίσεις και να θυμηθείς. Όταν ταξιδεύεις, έχεις την ψευδαίσθηση ότι αλλάζεις εαυτό κι ας μένεις ίδιος, γκρινιάρης κι απαράλλαχτος μπροστά στις ανέσεις ή τις δυσκολίες που σου προσφέρει. Μα πάνω απ' όλα, το ταξίδι περιγράφει τη διαστολή του χρόνου και την ευλογημένη καθυστέρηση. Τη διασταλτική ματιά, την ανάλυση, το χάσιμο ή το κέρδος μιας εμπειρίας. Στο ταξίδι μέσα, γερνάς ανάποδα: αποκτάς πείρα, μαθαίνεις καινούργια πράγματα, αλλά αυτό σε κάνει νέο! Είναι η αντεστραμμένη συνταγή της ρουτίνας κι ας μας χρειάζεται κι αυτή η τελευταία για να εκτιμήσουμε το φρέσκο και το αγαπητό.

Έζησα δέκα χρόνια περίπου «στα ξένα», στη Γαλλία, την Ιταλία και την Εσθονία και κάθε φορά περιπλανήθηκα, όσο μπορούσα πιο μακριά από το επίκεντρο της διαμονής μου. Η ανάπτυξη για μένα, όποια κι αν είναι, έχει κεντρόφυγο χαρακτήρα. 

Γράψατε το βιβλίο στον Κατηγιώργη,το περασμένο καλοκαίρι.Είναι ησυχαστήριο και τόπος έμπνευσής σας;

Τη νουβέλα αυτή δεν την έγραψα όλη στον Κατηγιώργη. Ξεκίνησα τα πρώτα κεφάλαια στη Λίλλη της Γαλλίας, αμέσως μετά από ένα ταξίδι στη Νορβηγία, τη συνέχισα ύστερα στο Τάρτου της Εσθονίας και τέλος, έβαλα τις τελευταίες γραμμές στον Κατηγιώργη του Ν. Πηλίου, όπου έχω το εξοχικό μου. «Ησυχαστήριο» είναι μια ωραία λέξη.

Εργάζεστε ως φιλόλογος  σε λύκειο της πόλης του Βόλου .Γιατί επιλέξατε τη Μαγνησία για τόπο διαμονής σας;

Γύρισα στο Βόλο, την πόλη όπου μεγάλωσα, για πρώτη φορά φέτος, ύστερα από πολλά χρόνια και αυτό μου δίνει μια καινούργια χαρά. Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις πάλι τα ίδια πράγματα που τα θυμόσουν αλλιώς. Είναι μια άλλη μελέτη του βλέμματος, μια ανανεωμένη εμπειρία του παλιού. Δεν έχω το αίσθημα ότι «οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους», όπως λέει ο Σεφέρης, το αντίθετο, μάλλον. Ο κόσμος της παιδικής κι εφηβικής ηλικίας σμίγει τα κομμάτια του, κολλώντας τα θραύσματά του. Είναι θραύσματα μιας μάχης από την οποία έχω βγει ζωντανή, ευτυχώς.

Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμείται από φωτογραφία που τραβήξατε εσείς στη Νορβηγία.Τι θυμάστε από την εκεί διαμονή σας;

Θυμάμαι την ανάβαση στο Preikestolen και τον αβυσσαλέο βράχο, εμπειρία «ακραία» κυριολεκτικά και μεταφορικά, την οποία περιγράφω στο βιβλίο. Η Νορβηγία είναι η πιο μεγαλειώδης χώρα που έχω δει στη ζωή μου, ένα μεγαλείο φυσικό που χωράει, θα 'λεγες, όλον τον φόβο και την τόλμη της ανθρώπινης ψυχής! Τουλάχιστον, στα δικά μου μάτια ήταν έτσι. Είχα κάνει ένα ταξίδι με ΙΧ αυτοκίνητο, σκαρφαλώνοντας από τον νότο προς το βορρά και διασχίζοντας, σε μικρό χρονικό διάστημα,όλες τις εποχές του χρόνου. Αν έμενα λίγο περισσότερο, είμαι σίγουρη πως θα διέσχιζα και όλους τους μυθολογικούς τόπους της.

 

Τελικά,η Νορβηγία θα μπορούσε να είναι "η άκρη της γης" αλλά και τα "τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχής";

Απολύτως! Κινούμαστε στον κατακόρυφο άξονα του ύψους και του βάθους: εκεί δοκιμαζόμαστε, στοχαζόμαστε, αγαπάμε και ενδεχομένως, πάνω εκεί, πεθαίνουμε. Από το ακρογωνιαίο εκείνο σημείο ατενίζουμε την άβυσσο, το κενό που εισβάλλει μέσα μας, το αγαπημένο, προσφιλές μας κενό που γίνεται στη ζωή η ουσία της αλήθειας μας. Και ζυγιζόμαστε μπροστά του. Καμιά φορά, του παραδινόμαστε. Άλλες πάλι φορές, γυρνάμε τα μάτια από την άλλη και φεύγουμε τρεχάτοι προς τα πεδινά. Είναι όταν μας πιάνει ίλιγγος και υψοφοβία. Αλλά και η πεδιάδα τι ανατάσεις έχει να σου προσφέρει; Δεν έχουμε ούτε πέτρα να σταθούμε, όταν όλα τα ισοπεδώνουμε!

 

Βιογραφικό

Η Μαγδαληνή Θωμά είναι διδάκτωρ της Νεοελληνικής Φιλολογίας. Έχει διδάξει Νεοελληνική Γλώσσα στα Τ.Μ. Γλώσσας του Μπορντώ και της Λίλλης, στο Liceo Classico “Marco Foscarini” της Βενετίας και στο Κέντρο Γλωσσών του Πανεπιστημίου του Τάρτου. Καταπιάνεται με τη μετάφραση εσθονικής ποίησης και έχει εκδώσει το μυθιστόρημα Ο πόνος είναι μοναχικό ζώο (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014). Το διήγημά της Τα όρια του κόσμου έχει λάβει διάκριση στον 5ο Διεθνή Διαγωνισμό Διηγήματος Εyelands – Παράξενες Μέρες (2015). Ζει κι εργάζεται στο Πήλιο.